Odcinek 3.

Lola usiadła sobie na sofie u boku swojego Aaronka ściskającego butelkę wody.

– Helloł – pomachała rączką, głupiutko się szczerząc. – Jest któraś tutaj? Bo Torres wpierdalający sezamki mnie nie kręci.

– Co chcesz? – burknął Torres. – Ja i moje sezamki jesteśmy fantastyczni. A Iza zaraz wróci. Poszła po coś tam.

– Siostra, ja zawsze jestem – powiedziała Marta, wyłaniając się z łazienki z mokrymi włosami.

– Na pewno nie sezamków – odburknęła Lola. 

– Znów jest wpieniona – dodał Aaron.

– Nie masz co na nie liczyć, nawet jakbyś mnie o nie błagała – odparł blondyn, wyjmując z kieszeni telefon, żeby sprawdzić, czy nie dostał smsa.

– Jest uczulona – przypomniał Aaron.

– Macie dla mnie sezamki? – zapytał zaspany jeszcze Iker.

– Wiem. Mówicie o tym dzień w dzień. Ale jakby nie była i prosiła mnie o sezamki, to bym jej nie dał – wytłumaczył. – Dla ciebie mam – rzucił paczkę Ikerowi.

– Nando, daj jeszcze mi! – zawołał Aaron. – Przypominam wam, żeby nie myślała, że o nią nie dbam.

– Awww! – zapiała Lola. – Jakiś ty słodki!

– Dzięki – Iker wyłapał z refleksem, jaki przystaje na golkipera.

– A podobno dopiero wstał – parsknęła Lola. 

Aaron westchnął, przerażony nagłymi zmianami humoru Loli.

– Sweetie, a ty w ciąży nie jesteś? – zapytał nagle.

Fernando rzucił Aaronowi kolejną paczkę sezamków, spoglądając kątem oka na wchodzącą do pomieszczenia Izę.

– Hej – przywitała się grzecznie, siadając obok Torresa i zabierając mu z ręki sezamka.

– Aaron, to ja bym podejrzewała, czy to ja nie zostałam omyłkowo zapłodniona – powiedziała M.

Aaron równie zwinnie złapał sezamki. 

– Marta, ale ona ciągle mam wahania nastrojów – oznajmił, a Lola wciąż milczała.

– A mi spóźnia się okres i jadłam lody z ogórkami – stawiała na swoim Marta.

– O co wam chodzi? – spytała skołowana Iza.

– Rozmawiaj z Alvaro, Ikerem lub jednym z Javierów – odparł Aaron. 

Lola nadal milczała, a jej oczy wielkości dziesięciocentówek wpatrywały się w Rambo.

– Dziwką nie jestem – zaprzeczyła Marta.

– No wiesz, Lola też nie jest, a trudno znaleźć takiego, którego nie zaliczyła – parsknął złośliwie Aaron zachęcony do kpin przez oniemiałą od kilku minut Lolę.

– Lola, co ci jest? – zaniepokojona Iza szturchnęła ją w ramię.

– No właśnie. Ja na sumieniu mam tylko czterech.

– JA, KURWA, W CIĄŻY?! – wypaliła nagle. – Choć w sumie ładne byśmy mieli dziecko… – zastanowiła się dłużej. 

Aaron wypuścił z ulgą powietrze, jakie zgromadziło się w jego płucach, kiedy Lola krzyczała.

– To jesteś w tej ciąży, sweetie?

– Ja was nie ogarniam – mruknęła Iza.

– Ja bym była matką chrzestną, no niee? – puszyła się Marta.

– Ale ja nie jestem w ciąży! – wydarła się Lola. – Nie będzie, kurwa, dzieci, Ramsey!

– Ale to byłoby takie fajne – stwierdził Iker.

Aaron westchnął zrezygnowany.

– Ale za rok, dwa, może trzy zrobimy sobie takie ładne, z inteligencją po mamusi i urodą tatusia? 

Lola zacisnęła dłonie w pięści, szykując się do kontrataku, kiedy jej mały móżdżek wymyślił ripostę:

– O ile nie będzie tak beznadziejnym piłkarzem jak tatuś i po mamusi będzie miało gust do klubów piłkarskich – po czym uśmiechnęła się promiennie.

– Siostra, jak mówisz, że Arselonozłom jest taki słaby i Aaron też, to czemu, do kurwy nędzy, nie weźmiesz sobie kogoś z United? – zapytała zdziwiona Marta.

– Bo Aaron ma ładne oczy – odparła szczerze Lola. – Miałam Groszka, Antosia, Mikiego, Naniego, Andersonka – zaczęła wyliczać. – A Rambo mi ich wszystkich wygonił z chałupy!

– Ale mózg nie większy od orzeszka – skwitował Iker.

– Ważne, że ma siłę przebicia – skwitowała skwitowanie Lola, wgramoliwszy się na kolanka Azzy.

– Gdzie są Nando i Iza? – spytała M.

– Ignorowaliście nas, więc siedzimy na kanapie i się liżemy – mruknęła Iza, odklejając się od Torresa.

– Fu, nie przy ludziach – powiedziała z obrzydzeniem M.

– A oni mogą? – Fernando wskazał na Lolę i Aarona.

– Aaron, kooochanie – zapiszczała Lola. 

– Mhm? – ten na chwilę oderwał swoją uwagę od jej szyi. 

– Już ci powtarzałam, że bez malinek!

– Też nie. Jesteśmy jedynymi normalnymi, nie, Misia? – zapytał Iker.

– Tak, Ptysiu – odparła ta słabo.

– Taaa… – westchnęła Iza.

– Ale czemu on nie może całować mojej szyi? – zapytała Lola. – Sami stwierdziliście, że jest za mało inteligentny do naszej rozmowy, a ja lubię, jak mi robi dobrze – zamruczała.

– Bo. To. Jest. Obrzydliwe – podsumowała Marta

– Nieprawda – rzuciła Iza, ponownie przyklejając się do Torresa.

– Zmywamy się stąd? – zaproponował Iker.

– Gdzie?

– Do parku.  

– Nie ma sprawy – zaaprobowała pomysł jasnowłosa.

– On jest z Arsenzłomu! – zawołała Lola, powołując się na swój ulubiony argument. – Przecież nie mogę oczekiwać od Aaronka inteligencji, nie?

– To pa – pożegnali się M. i I.

– Eeej, wracajcie – zawołała Iza. – Aż tak was gorszymy?

– Iza, robimy imprezę, jak sobie poszli? – zawołała nagle Lola. – Aaron dostał od Ruskich z dołu butlę bimbru!

– Mhm – mruknął Iker, zamykając drzwi.

– Super! – zawołała, jednak Torres skrzywił się w geście niezadowolenia, wciąż pamiętając jej wczorajsze ekscesy.

– Rambo, słoneczko, daj nam bimbru – zaświergotała Lola. Ten grzecznie poleciał po pięciolitrowy baniak czegoś, co pachniało nader… dziwnie. 

– Ale ty nie pijesz – zastrzegł.

– Ty też – odparł Torres, patrząc karcąco na Izę. – Wypijmy we dwóch, co? A dziewczynom dajmy jakieś Picollo czy coś.

– Lola ma butlę wody – odparł Aaron. – Stoi, farbowany, stoi – po czym podał mu szklankę napełnioną czymś dziwnym .

O dziwo Lola nawet nie protestowała, jedynie wtuliwszy się w klatkę piersiową piłkarzyka od siedmiu boleści.

– Wiesz co? – Iza zlustrowała wzrokiem dziwną ciecz i zwróciła się do swojego faceta: – W sumie to sobie to pijcie. Boję się tego.

– W sumie Iza ma rację – poparła ją Lola, biorąc łyk czystej wody. – W sumie może ja jestem w ciąży… – zaczęła się ponownie nad tym tematem zastanawiać, a Aaron o mało nie zakrztusił się bimbrem.

– To jesteś, czy nie? – zapytał Aaron, otarłszy już buzię z wyplutego bimbru. – Zdecyduj się, sweetie.

– Kiedy ja nie wiem! – zawołała Lola

– Trzeba jej kupić test ciążowy – krzyknęła rozpromieniona Iza.

Do domu wrócili właśnie Iker i Marta z bardzo poważnymi minami, pod którymi kryły się zdradliwe uśmieszki.

– Lola, łap i sikaj – rozkazała Marta, rzucając pudełeczko siostrze.

– A co to jest? – spojrzała zdziwiona Lola na prostokątne pudełeczko. 

Aaron westchnął.

– Idź do łazienki i zrób to, co piszą na pudełku, sweetie. Wolałbym wiedzieć, czy będzie nasze śliczne dziecko już teraz, czy za kilka lat.

Lola posłusznie wstała i po kilku minutach zakrzyknęła:

– A jaki kolor powinien wyjść?!

– Dwie kreski czy coś – odkrzyknęła Marta. – A może ci pomóc? – zaoferowała.

– A jak jest jedna?! – odkrzyknęła siostrze.

– Ja nie wiem. Przeczytaj instrukcję. Poczekaj, potrząśnij, tak w filmach robią – instruowała Marta.

– Ale ja nie widzę instrukcji – zawyła smutna Lola. Aaron westchnął.

– Idę do ciebie, jakoś sobie z tym poradzimy, kochanie – zaoferował się, wychodząc z pokoju.

– I jak? – krzyknęła Marta.

Piętnaście minut później, po całej kakofonii dziwnych dźwięków z łazienki, wrócili oboje, dziwnie zarumieni.

– Po pierwsze, nie jestem w ciąży, przynajmniej według testu – oświadczyła Lola, przygładzając sukienkę.

– Po drugie, jest zajebista – dodał Aaron, sadzając ją sobie na kolanach.

– A ja chciałam być matką chrzestną… – posmutniała M.

– Spoko, Marta, myślę, że będziesz miała jeszcze okazję – odparł Torres. – Z ich… częstotliwością…

– Może kiedyś – Aaron uśmiechnął się zawadiacko, znów dobierając się do szyi swojej dziewczyny.

– Pal licho częstotliwość. Słyszałeś o antykoncepcji? – odgryzła się M.

– Lola łyka witaminki rano! – poinformował Aaron, po chwili znów wracając do obcałowywania szyi.

– A tobie to wiecznie mało – parsknęła głupiutko Lola.

– Witaminki nie pomogą na to – odpowiedział najstarszy, czyli Iker.

– Rambo nie za bardzo wie, co właściwie jest w witaminkach – poinformowała Lola. – Wszak to gracz Złomu – wzruszyła ramionami, jakby już dawno oswoiła się z tą smutną prawdą.

– Ja słyszałem, ale Ramsey, jak widać, niekoniecznie – odparł Torres.

– Tak, to zdecydowane usprawiedliwienie na wszystko – stwierdziła zgodnie M.

– I to jest dowód na to, że mamy takie same geny! – zakrzyknęła Lola.

Aaron tego nawet nie skomentował. A przynajmniej przez chwilę:

– Torres, ty grasz w Szmateksie. Ja już wolę mój Złom.

– I mentalnie też jesteśmy zgodne – poparła M.

– A jakżeby inaczej – odparła Lola. – Guma Mistrza na wieki wieków i Hala Madrid!

– Spieprzaj. Ja chociaż ostatnio cokolwiek gram – odgryzł się blondyn.

– Aaron ma formę, ale gdzie indziej – odgryzła się złośliwie Lola.

– Lola wie, co dobre – uśmiechnął się Iker.

– Oczywiście – potwierdziła ona.

– Ja! – zakrzyknął Rambo

– Nando też! – zaprotestowała Iza. – Ale nie wracajmy do tego.

– Co robimy? Bo mi się już nudzi – zapytała M.

– Nie wiem – odparła Lola.

– W sumie to ty mało wiesz – dopiekł jej Aaron.

– Ale wiem, że cię kocham! – zawołała.

– Tak, to najważniejsze – wypiął dumnie pierś.

– Konkrety? – poprosił Iker.

– Właśnie – domagała się Lola. – Może Iza coś wymyśli.

– Czemu Iza? – zdziwiła się blondynka. Swoją drogą, ciekawe, czy utleniana?

– Bo jest chyba najmądrzejsza – uznał Aaron. – Lola jest słodka, ale tępa jak lewy trampek z prawej nogi, Marta to jej siostra, Ikera o zdanie nie pytam, Nando gra w Szmateksie a ja w Złomie, co mówi samo za siebie.

– Haha, schlebiasz mi, Ramsey – zarumieniła się Iza.

– Schlebiać to może mi! – oburzyła się Lola. – Ale w sumie ma rację – dodała po chwili.

– Ja się poddaję – opadła na kanapę M.

– Izo, wymyśl coś – zaskomlił Aaron.

– Myślę.

– Jako jedyna z tego towarzystwa to umie – zakrzyknęła Lola. – Azza, trochę wyżej – dodała, mając na myśli mizianie po szyi.

– Możemy gdzieś wyjść, coś obejrzeć, czegoś posłuchać, o czymś pogadać, w coś pograć, czegoś się napić, coś zjeść – wyliczyła Iza. – Wybieracie coś, czy mam jechać dalej?

– CHCĘ KREWETKI! – zawołała Lola. 

– I ona nie jest w ciąży… – westchnął Aaron.

– Napić się – wybrała Marta.

– Doobra. A chłopaki?

– My z Martą coś mocniejszego – zamówił Iker.

– Ramsey?

– Ja i Torres mamy bimber. Poza tym lubię krewetki i moja Lolę.

– My też chcemy bimber – powiedziała Marta.

– Dobra. To pijemy bimber. Łatwo wam znaleźć zajęcie – mruknęła Iza.

– Lola nie może! – zakrzyknął Aaron. – Zamówcie jej te krewetki, a wy macie bimber – podał każdemu po półlitrowym kubku.

– Najebiemy się i będzie po sprawie – odparł lekko Iker.

– Słodko – zakpiła Iza, uśmiechając się ironicznie.

– Kurwa, Ramsey, ale… – zaczęła już Lola, ale ten szepnął jej coś do ucha. – W sumie masz rację. Ja nie mogę.

– Ktoś trzeźwy musi zostać – podsumowała Marta, biorąc kolejny łyk alkoholu.

– Aaron, powinnam jej przytaknąć? – zapytała głupio Lola. 

– Tak, kochanie. Najlepiej by było.

– Nie wzięłabyś przykładu z Loli? – spytał Izy Torres ze zbolałą miną.

– Chyba nie – dziewczyna posłała mu przepraszający uśmiech i spytała Ramseya: – Skąd konkretnie masz ten bimber?

– Od Ruskich z parteru, nie, Lola? – zapytał Aaron. 

– Tak, kochanie, ale teraz im powiedz, że mnie kochasz! 

– No bo cię kocham.

– Co z wami jest nie tak? – zirytował się Fernando. – Ile można się kiziać, miziać, szurać?

– Nawet tygodnia nie mam jej na wyłączność – zastrzegł Aaron. 

– Ale Azza jest taki niesamowity! – dodała Lola.

– Nie było pytania – mruknął blondyn.

– Ależ było! – zawołała Lola. – Aaron, moja szyja ma cię dość.

– Jak ma dość? – zdziwił się on. – Ale ja ją lubię!

– A ja wolę twoje usta – odgryzła się szatynka.

Aaron znów coś szepnął Loli na ucho, a ta wdzięcznie zachichotała.

– Mój mężczyzna jest na tyle trzeźwy, ażeby zachęcić mnie do pożegnania się z wami – pomachała uroczo łapką, chwyciła dłoń Ramseya i znikli.

– My też powinniśmy się zbierać – stwierdził Iker, biorąc na ręce nieprzytomną już Martę. – Dobranoc?

– To i my – postanowił Torres. – Dobranoc.

– Dobranoc – dodała Iza, po czym znikli za drzwiami.

*koniec odcinka 3*

Lola: W imieniu wszystkich nas trzech przepraszam za debilizm objawiający się powyżej i po raz kolejny zastrzegam, że my naprawdę nie jesteśmy aż tak popierdolone, jakby mogło się wydawać XDDD