Odcinek 3.

Lola usiadła sobie na sofie u boku swojego Aaronka ściskającego butelkę wody.

– Helloł – pomachała rączką, głupiutko się szczerząc. – Jest któraś tutaj? Bo Torres wpierdalający sezamki mnie nie kręci.

– Co chcesz? – burknął Torres. – Ja i moje sezamki jesteśmy fantastyczni. A Iza zaraz wróci. Poszła po coś tam.

– Siostra, ja zawsze jestem – powiedziała Marta, wyłaniając się z łazienki z mokrymi włosami.

– Na pewno nie sezamków – odburknęła Lola. 

– Znów jest wpieniona – dodał Aaron.

– Nie masz co na nie liczyć, nawet jakbyś mnie o nie błagała – odparł blondyn, wyjmując z kieszeni telefon, żeby sprawdzić, czy nie dostał smsa.

– Jest uczulona – przypomniał Aaron.

– Macie dla mnie sezamki? – zapytał zaspany jeszcze Iker.

– Wiem. Mówicie o tym dzień w dzień. Ale jakby nie była i prosiła mnie o sezamki, to bym jej nie dał – wytłumaczył. – Dla ciebie mam – rzucił paczkę Ikerowi.

– Nando, daj jeszcze mi! – zawołał Aaron. – Przypominam wam, żeby nie myślała, że o nią nie dbam.

– Awww! – zapiała Lola. – Jakiś ty słodki!

– Dzięki – Iker wyłapał z refleksem, jaki przystaje na golkipera.

– A podobno dopiero wstał – parsknęła Lola. 

Aaron westchnął, przerażony nagłymi zmianami humoru Loli.

– Sweetie, a ty w ciąży nie jesteś? – zapytał nagle.

Fernando rzucił Aaronowi kolejną paczkę sezamków, spoglądając kątem oka na wchodzącą do pomieszczenia Izę.

– Hej – przywitała się grzecznie, siadając obok Torresa i zabierając mu z ręki sezamka.

– Aaron, to ja bym podejrzewała, czy to ja nie zostałam omyłkowo zapłodniona – powiedziała M.

Aaron równie zwinnie złapał sezamki. 

– Marta, ale ona ciągle mam wahania nastrojów – oznajmił, a Lola wciąż milczała.

– A mi spóźnia się okres i jadłam lody z ogórkami – stawiała na swoim Marta.

– O co wam chodzi? – spytała skołowana Iza.

– Rozmawiaj z Alvaro, Ikerem lub jednym z Javierów – odparł Aaron. 

Lola nadal milczała, a jej oczy wielkości dziesięciocentówek wpatrywały się w Rambo.

– Dziwką nie jestem – zaprzeczyła Marta.

– No wiesz, Lola też nie jest, a trudno znaleźć takiego, którego nie zaliczyła – parsknął złośliwie Aaron zachęcony do kpin przez oniemiałą od kilku minut Lolę.

– Lola, co ci jest? – zaniepokojona Iza szturchnęła ją w ramię.

– No właśnie. Ja na sumieniu mam tylko czterech.

– JA, KURWA, W CIĄŻY?! – wypaliła nagle. – Choć w sumie ładne byśmy mieli dziecko… – zastanowiła się dłużej. 

Aaron wypuścił z ulgą powietrze, jakie zgromadziło się w jego płucach, kiedy Lola krzyczała.

– To jesteś w tej ciąży, sweetie?

– Ja was nie ogarniam – mruknęła Iza.

– Ja bym była matką chrzestną, no niee? – puszyła się Marta.

– Ale ja nie jestem w ciąży! – wydarła się Lola. – Nie będzie, kurwa, dzieci, Ramsey!

– Ale to byłoby takie fajne – stwierdził Iker.

Aaron westchnął zrezygnowany.

– Ale za rok, dwa, może trzy zrobimy sobie takie ładne, z inteligencją po mamusi i urodą tatusia? 

Lola zacisnęła dłonie w pięści, szykując się do kontrataku, kiedy jej mały móżdżek wymyślił ripostę:

– O ile nie będzie tak beznadziejnym piłkarzem jak tatuś i po mamusi będzie miało gust do klubów piłkarskich – po czym uśmiechnęła się promiennie.

– Siostra, jak mówisz, że Arselonozłom jest taki słaby i Aaron też, to czemu, do kurwy nędzy, nie weźmiesz sobie kogoś z United? – zapytała zdziwiona Marta.

– Bo Aaron ma ładne oczy – odparła szczerze Lola. – Miałam Groszka, Antosia, Mikiego, Naniego, Andersonka – zaczęła wyliczać. – A Rambo mi ich wszystkich wygonił z chałupy!

– Ale mózg nie większy od orzeszka – skwitował Iker.

– Ważne, że ma siłę przebicia – skwitowała skwitowanie Lola, wgramoliwszy się na kolanka Azzy.

– Gdzie są Nando i Iza? – spytała M.

– Ignorowaliście nas, więc siedzimy na kanapie i się liżemy – mruknęła Iza, odklejając się od Torresa.

– Fu, nie przy ludziach – powiedziała z obrzydzeniem M.

– A oni mogą? – Fernando wskazał na Lolę i Aarona.

– Aaron, kooochanie – zapiszczała Lola. 

– Mhm? – ten na chwilę oderwał swoją uwagę od jej szyi. 

– Już ci powtarzałam, że bez malinek!

– Też nie. Jesteśmy jedynymi normalnymi, nie, Misia? – zapytał Iker.

– Tak, Ptysiu – odparła ta słabo.

– Taaa… – westchnęła Iza.

– Ale czemu on nie może całować mojej szyi? – zapytała Lola. – Sami stwierdziliście, że jest za mało inteligentny do naszej rozmowy, a ja lubię, jak mi robi dobrze – zamruczała.

– Bo. To. Jest. Obrzydliwe – podsumowała Marta

– Nieprawda – rzuciła Iza, ponownie przyklejając się do Torresa.

– Zmywamy się stąd? – zaproponował Iker.

– Gdzie?

– Do parku.  

– Nie ma sprawy – zaaprobowała pomysł jasnowłosa.

– On jest z Arsenzłomu! – zawołała Lola, powołując się na swój ulubiony argument. – Przecież nie mogę oczekiwać od Aaronka inteligencji, nie?

– To pa – pożegnali się M. i I.

– Eeej, wracajcie – zawołała Iza. – Aż tak was gorszymy?

– Iza, robimy imprezę, jak sobie poszli? – zawołała nagle Lola. – Aaron dostał od Ruskich z dołu butlę bimbru!

– Mhm – mruknął Iker, zamykając drzwi.

– Super! – zawołała, jednak Torres skrzywił się w geście niezadowolenia, wciąż pamiętając jej wczorajsze ekscesy.

– Rambo, słoneczko, daj nam bimbru – zaświergotała Lola. Ten grzecznie poleciał po pięciolitrowy baniak czegoś, co pachniało nader… dziwnie. 

– Ale ty nie pijesz – zastrzegł.

– Ty też – odparł Torres, patrząc karcąco na Izę. – Wypijmy we dwóch, co? A dziewczynom dajmy jakieś Picollo czy coś.

– Lola ma butlę wody – odparł Aaron. – Stoi, farbowany, stoi – po czym podał mu szklankę napełnioną czymś dziwnym .

O dziwo Lola nawet nie protestowała, jedynie wtuliwszy się w klatkę piersiową piłkarzyka od siedmiu boleści.

– Wiesz co? – Iza zlustrowała wzrokiem dziwną ciecz i zwróciła się do swojego faceta: – W sumie to sobie to pijcie. Boję się tego.

– W sumie Iza ma rację – poparła ją Lola, biorąc łyk czystej wody. – W sumie może ja jestem w ciąży… – zaczęła się ponownie nad tym tematem zastanawiać, a Aaron o mało nie zakrztusił się bimbrem.

– To jesteś, czy nie? – zapytał Aaron, otarłszy już buzię z wyplutego bimbru. – Zdecyduj się, sweetie.

– Kiedy ja nie wiem! – zawołała Lola

– Trzeba jej kupić test ciążowy – krzyknęła rozpromieniona Iza.

Do domu wrócili właśnie Iker i Marta z bardzo poważnymi minami, pod którymi kryły się zdradliwe uśmieszki.

– Lola, łap i sikaj – rozkazała Marta, rzucając pudełeczko siostrze.

– A co to jest? – spojrzała zdziwiona Lola na prostokątne pudełeczko. 

Aaron westchnął.

– Idź do łazienki i zrób to, co piszą na pudełku, sweetie. Wolałbym wiedzieć, czy będzie nasze śliczne dziecko już teraz, czy za kilka lat.

Lola posłusznie wstała i po kilku minutach zakrzyknęła:

– A jaki kolor powinien wyjść?!

– Dwie kreski czy coś – odkrzyknęła Marta. – A może ci pomóc? – zaoferowała.

– A jak jest jedna?! – odkrzyknęła siostrze.

– Ja nie wiem. Przeczytaj instrukcję. Poczekaj, potrząśnij, tak w filmach robią – instruowała Marta.

– Ale ja nie widzę instrukcji – zawyła smutna Lola. Aaron westchnął.

– Idę do ciebie, jakoś sobie z tym poradzimy, kochanie – zaoferował się, wychodząc z pokoju.

– I jak? – krzyknęła Marta.

Piętnaście minut później, po całej kakofonii dziwnych dźwięków z łazienki, wrócili oboje, dziwnie zarumieni.

– Po pierwsze, nie jestem w ciąży, przynajmniej według testu – oświadczyła Lola, przygładzając sukienkę.

– Po drugie, jest zajebista – dodał Aaron, sadzając ją sobie na kolanach.

– A ja chciałam być matką chrzestną… – posmutniała M.

– Spoko, Marta, myślę, że będziesz miała jeszcze okazję – odparł Torres. – Z ich… częstotliwością…

– Może kiedyś – Aaron uśmiechnął się zawadiacko, znów dobierając się do szyi swojej dziewczyny.

– Pal licho częstotliwość. Słyszałeś o antykoncepcji? – odgryzła się M.

– Lola łyka witaminki rano! – poinformował Aaron, po chwili znów wracając do obcałowywania szyi.

– A tobie to wiecznie mało – parsknęła głupiutko Lola.

– Witaminki nie pomogą na to – odpowiedział najstarszy, czyli Iker.

– Rambo nie za bardzo wie, co właściwie jest w witaminkach – poinformowała Lola. – Wszak to gracz Złomu – wzruszyła ramionami, jakby już dawno oswoiła się z tą smutną prawdą.

– Ja słyszałem, ale Ramsey, jak widać, niekoniecznie – odparł Torres.

– Tak, to zdecydowane usprawiedliwienie na wszystko – stwierdziła zgodnie M.

– I to jest dowód na to, że mamy takie same geny! – zakrzyknęła Lola.

Aaron tego nawet nie skomentował. A przynajmniej przez chwilę:

– Torres, ty grasz w Szmateksie. Ja już wolę mój Złom.

– I mentalnie też jesteśmy zgodne – poparła M.

– A jakżeby inaczej – odparła Lola. – Guma Mistrza na wieki wieków i Hala Madrid!

– Spieprzaj. Ja chociaż ostatnio cokolwiek gram – odgryzł się blondyn.

– Aaron ma formę, ale gdzie indziej – odgryzła się złośliwie Lola.

– Lola wie, co dobre – uśmiechnął się Iker.

– Oczywiście – potwierdziła ona.

– Ja! – zakrzyknął Rambo

– Nando też! – zaprotestowała Iza. – Ale nie wracajmy do tego.

– Co robimy? Bo mi się już nudzi – zapytała M.

– Nie wiem – odparła Lola.

– W sumie to ty mało wiesz – dopiekł jej Aaron.

– Ale wiem, że cię kocham! – zawołała.

– Tak, to najważniejsze – wypiął dumnie pierś.

– Konkrety? – poprosił Iker.

– Właśnie – domagała się Lola. – Może Iza coś wymyśli.

– Czemu Iza? – zdziwiła się blondynka. Swoją drogą, ciekawe, czy utleniana?

– Bo jest chyba najmądrzejsza – uznał Aaron. – Lola jest słodka, ale tępa jak lewy trampek z prawej nogi, Marta to jej siostra, Ikera o zdanie nie pytam, Nando gra w Szmateksie a ja w Złomie, co mówi samo za siebie.

– Haha, schlebiasz mi, Ramsey – zarumieniła się Iza.

– Schlebiać to może mi! – oburzyła się Lola. – Ale w sumie ma rację – dodała po chwili.

– Ja się poddaję – opadła na kanapę M.

– Izo, wymyśl coś – zaskomlił Aaron.

– Myślę.

– Jako jedyna z tego towarzystwa to umie – zakrzyknęła Lola. – Azza, trochę wyżej – dodała, mając na myśli mizianie po szyi.

– Możemy gdzieś wyjść, coś obejrzeć, czegoś posłuchać, o czymś pogadać, w coś pograć, czegoś się napić, coś zjeść – wyliczyła Iza. – Wybieracie coś, czy mam jechać dalej?

– CHCĘ KREWETKI! – zawołała Lola. 

– I ona nie jest w ciąży… – westchnął Aaron.

– Napić się – wybrała Marta.

– Doobra. A chłopaki?

– My z Martą coś mocniejszego – zamówił Iker.

– Ramsey?

– Ja i Torres mamy bimber. Poza tym lubię krewetki i moja Lolę.

– My też chcemy bimber – powiedziała Marta.

– Dobra. To pijemy bimber. Łatwo wam znaleźć zajęcie – mruknęła Iza.

– Lola nie może! – zakrzyknął Aaron. – Zamówcie jej te krewetki, a wy macie bimber – podał każdemu po półlitrowym kubku.

– Najebiemy się i będzie po sprawie – odparł lekko Iker.

– Słodko – zakpiła Iza, uśmiechając się ironicznie.

– Kurwa, Ramsey, ale… – zaczęła już Lola, ale ten szepnął jej coś do ucha. – W sumie masz rację. Ja nie mogę.

– Ktoś trzeźwy musi zostać – podsumowała Marta, biorąc kolejny łyk alkoholu.

– Aaron, powinnam jej przytaknąć? – zapytała głupio Lola. 

– Tak, kochanie. Najlepiej by było.

– Nie wzięłabyś przykładu z Loli? – spytał Izy Torres ze zbolałą miną.

– Chyba nie – dziewczyna posłała mu przepraszający uśmiech i spytała Ramseya: – Skąd konkretnie masz ten bimber?

– Od Ruskich z parteru, nie, Lola? – zapytał Aaron. 

– Tak, kochanie, ale teraz im powiedz, że mnie kochasz! 

– No bo cię kocham.

– Co z wami jest nie tak? – zirytował się Fernando. – Ile można się kiziać, miziać, szurać?

– Nawet tygodnia nie mam jej na wyłączność – zastrzegł Aaron. 

– Ale Azza jest taki niesamowity! – dodała Lola.

– Nie było pytania – mruknął blondyn.

– Ależ było! – zawołała Lola. – Aaron, moja szyja ma cię dość.

– Jak ma dość? – zdziwił się on. – Ale ja ją lubię!

– A ja wolę twoje usta – odgryzła się szatynka.

Aaron znów coś szepnął Loli na ucho, a ta wdzięcznie zachichotała.

– Mój mężczyzna jest na tyle trzeźwy, ażeby zachęcić mnie do pożegnania się z wami – pomachała uroczo łapką, chwyciła dłoń Ramseya i znikli.

– My też powinniśmy się zbierać – stwierdził Iker, biorąc na ręce nieprzytomną już Martę. – Dobranoc?

– To i my – postanowił Torres. – Dobranoc.

– Dobranoc – dodała Iza, po czym znikli za drzwiami.

*koniec odcinka 3*

Lola: W imieniu wszystkich nas trzech przepraszam za debilizm objawiający się powyżej i po raz kolejny zastrzegam, że my naprawdę nie jesteśmy aż tak popierdolone, jakby mogło się wydawać XDDD 

Odcinek 2.

– Mam kaca – zajęczała Lola, ściskając w łapkach dwie kromki razowego chleba.

– Masz bardzo słabą głowę – zauważyła Iza, sprzątając papierki po wczorajszych sezamkach.

– A Rambo mi nawet tego piwa nie zabrał! – dodała zła, biorąc kolejny gryz chleba.

– Nie przesadzaj, Lola. Po jednej butelce? – podigrywała się Marta.

– Nawet pół nie wypiła – wtrącił Aaron, podając jej karton zimnego soku pomarańczowego. – A teraz od rana każe mi leczyć jej kaca.

– A bo to moja wina, że mam taki słaby łeb? – dodała Lola.

– A do picia to pierwsza – mruknęła Iza.

– No przyniósł to piwo, a ja lubię żurawinowe! – zaooponowała. 

– Ty lubisz wszystko, co ma alkohol – prychnął pod nosem Aaron.

– Nie. Moja – zaśmiała się Marta.

W tym momencie zadzwonił dzwonek do drzwi.

– Javiego już nie ma? – zdziwiła się Lola. – Rambo, zapierdalaj do kuchni po chleb!

– Oho, to Iker!  – ucieszyła się Marta. – Cii. Pojechał do mamusi.

– Jej, kolejny – westchnęła szatynka.

– Ale Marta zmienia tych facetów – zauważyła Iza

– Bywa. Nie każda jest taka wierna jak my, Izo – zakpiła Lola.

– Idę otworzyć. A tak baj de łej to już was nie lubię – wyszła z pokoju Marta.

– Dokładnie. Ciesz się, Torres.

– Cieszę się. Jak cholera – zawołał, przytulając ją do siebie.

– Zluzuj trochę, duszę się...

Po chwili do pokoju weszła trzymająca się za ręce para.

– Bo aż mnie od was zemdli – wtrącił Aaron.

– A ty nie powinieneś zapierdalać do kuchni po mój razowy? – warknęła Lola. – Ale my cię lubimy – dodała. – Och, ale wy słodcy jesteście.

– Cześć wszystkim – przebił się przez dialog Iker, podając rękę każdemu z piłkarzy.

– Cześć – odpowiedział Fernando, uśmiechając się wesoło do nowoprzybyłego.

– Siema! – zawołał Ramsey. 

– Zapierdalaj mi po chleb, bo coś stracisz! – zdenerwowała się Lola, przez co Aaron wybył z pomieszczenia. – Siema, mężulku mej siostry.

– Jak tam, Fer, po Euro? A ty, Aaron? – uprzejmie pytał się Iker.

– Zajebiście.

– Taa... Tak popił, że miał kaca przez dwa dni – dodała Iza.

– Ty nie lepsza – burknął Hiszpan, szturchając ją w ramię.

– Tak, a teraz zejdziecie na tematy piłkarskie. Zajebiście – podsumowała Marta.

– Ale już głowa nie pęka? – uśmiechnął się łobuzersko Iker.

– Bo on by z tą formą pojechał na Euro – sarknęła złośliwie Lola, jak zawsze odrobinę opóźniona w rozmowie i z ochotą szydząca z miłości swojego życia. – Och, zapomniałam! Przecież nawet reprezentacja mu się nie dostała! – zakrzyknęła.

Z kuchni doszedł ją jedynie złośliwy syk.

– Pęka. Przynajmniej mi – wtrąciła L.

– Dobrze, że mam mocną głowę – westchnęła M.

– Tak, ciesz się, ciesz – potwierdził Aaron, wkroczywszy z bochnem razowego. Lola się od razu wyszczerzyła, a nawet cmoknęła biedaka w policzek. – I ty, Iker, też.

– Mi już nie – Torres wypiął dumnie pierś.

– Ale ziółka ci parzyłam.

– Weź nie mów wszystkiego, co myślisz, co? – poprosił niezbyt miłym tonem głosu Fernando, patrząc wściekle na Izę.

– JAKIE ZIÓŁKA?! – zakrzyknęła Lola. – Zaparzysz mi?

– Ja na szczęście rzadko piję – stwierdził Iker. – A macie melisę dla M.?

– Jasne. Miałam kiedy nabrać doświadczenia – Iza uśmiechnęła się ironicznie i poszła do kuchni. – Mamy! – krzyknęła z kuchni.

– My mamy otręby – dodał Aaron. – Iza, weź jej zapatrz tych ziółek, bo już poszły dwa litry soku, bochen chleba i krewetki.

– Już. Cierpliwości, Ramsey!

– Z Lolą to trudno o cierpliwość – westchnął Walijczyk.

– Z tobą to trudno o normalność – zripostowała go dziewczyna.

– Zaparz jej! – odkrzyknął Iker.

– Nie będę piła jakiś sików psychotropowych! – oburzyła się M.

– I dlatego powinnaś się uspokoić!

– Dobra, kurde. Kto chce ziółka i jakie? Po kolei! – zirytowała się Iza.

– Sis, to ja ci zrobię jogurciku z otrębami, co ty na to? – zaproponowała Lola.

– Lola chce te na kaca – odparł Aaron. 

– A ty chcesz w dupę – warknęła dziewczyna.

– Dobra, Lola kacowe. A Marta?

– Zaparz M. melisę. 

– Nie! Ja chcę jogurt od siostry! – protestowała nadal M.

– Rambo, zapierdalaj zrobić Marcie jogurt! – warknęła Lola.

– Jej, ja się jej dziś boję – szepnął przerażony, czmychając do kuchni.

– Wiecie co? Każdemu zrobię ziółka! Bez wyjątków. Będzie sprawiedliwie.

– A masz takie na wyhodowanie mózgu dla Rambo? – zapytała nagle Lola.

– Aaron, ale ta Lola cię męczy – pokręcił z dezaprobatą głową I.

– Iza, kochanie, zrób mi kawy, pięknie proszę – Torres zamrugał oczkami.

– Jaki kot – parsknął śmiechem Iker.

– Ona jest dziś złośliwa od rana! Na zakupy poszła z jakąś lasią i sobie nogi odparzyła i od tamtej pory zrzędzi! – zawołał Rambo, dopiero po chwili pojawiając się z jogurtem dla Marty, który jej podał.

Schylił się nad Lolą i chciał ją pocałować, ale ta mu tylko warknęła:

– Mam gdzieś, że nie kłujesz. Nie będzie buzi, bo mam kaca!

– Jasne. Dla Torresa kawa – rzuciła Iza z lekkim opóźnieniem.

– Widzisz? Działa! – zawołał Fernando z wyższością.

– Ale, sweetie – zaskomlał Aaron. – Zrobiłem ci nawet krewetek! 

Dziewczę westchnęło.

– Dobra, dawaj buzi!

– O, dzięki. A to zrzęda z naszej Loli – mówiła swobodniej M.

– Ale dobry trik. Torres, piona – nadstawił rękę kapitan.

Fernando przybił mu piątkę, kiwając głową.

– Wiem, co robić w takich sytuacjach – podsumował.

– Powiedzmy, że będę milsza – warknęła Lola.

– Tylko nie warcz – dodał Aaron.

– Masz wpływ na laskę – mrugnął porozumiewawczo Iker.

– A ja to nie mam? – oburzył się Aaron. – Przecież nawet się uspokoiła!

– Dobra, spokój wszyscy – grzmotnęła M.

– Jasne, że mam. Słucha się mnie prawie zawsze – oznajmił Fernando, gdy tylko Iza znikła za drzwiami do kuchni.

– Prawie to słowo klucz – wtrąciła opanowana już Lola, siedząc sobie wygodnie na kolanach Aaronka.

– Ludzie, co ja tu robię – głośno myślała M. – Toż to jest wariatkowo.

– Wcale nie! – oburzył się Torres.

– Sisi, niekiedy na nich patrzę i myślę to samo.

– Ma tylko oznaczać wyjątki od reguły.

– Siedzisz obok mnie – przysunął się Iker.

– Ale ty do tego zoo też należysz, bez obrazy – powiedziała szczerze M.

– Wiesz, sis, pocieszę cię… – już zaczynała Lola, kiedy Aaron wtrącił:

– No i się zaczęło...

–... Mamy to w genach, kochana

– W takich sytuacjach jest mi wstyd, iż jestem twoją siostrą – westchnęła M.

– Ranisz mnie! – zawyła Lola, chowając twarz w zagłębieniu szyi Aarona. – Rambo, ale ty mnie kochasz? 

– Jak cholera – odparł zrezygnowany.

– Przecież wiesz, że cię kocham. Sis... – próbowała załagodzić sytuację M.

– Tooorrrreeeees! – zawyła Iza z kuchni. – Chodź mi pomóż przynieść te ziółka wszystkim.

Fernando wstał niechętnie i poszedł do niej.

– Ja tam tego pić nie będę – żachnęli się jednocześnie I. i M.

Lola pociągnęła noskiem, od kilku chwil mocząc czyściutką koszulkę Aaronka. 

– Kurwa, a Javier mówił, żeby mu Lola koszulek nie zapłakała – westchnął Ramsey.

Widocznie koszulka była pożyczona, co nie zmieniało faktu, iż już mokra.

– Ona też cię kocha, tylko jest rozchwiana emocjonalnie – odparł za Lolę Aaron.

– Będziecie, będziecie – warknął Fernando niosący zieloną tacę pełną kubków.

Aaron natychmiast odebrał kubek przeznaczony dla Loli. 

– Sweetie, wypij – zaskomlił, robiąc najsłodszą z proszących minek. Ta jeszcze raz pociągnęła noskiem i wzięła kubek. 

– W sumie całkiem niezłe – stwierdziła po chwili.

– Nie byle kto robił – odezwała się dumna z siebie Iza.

– Miło słyszeć, Aaron. Ty możesz powiedzieć to samo do mnie. I Iza: NIE!!! – krzyknęła Marta.

– Wypijesz, choćbym miała to w ciebie wlać – pogroziła jej dziewczyna.

– To wlewaj – wystawiła Izę na próbę Marta.

– To co, sis? Już zgoda? – zaproponowała Lola. – I, Aaronku, ty lepiej nie mów publicznie, kogo kocham. Lepiej dla wszystkich będzie. 

– Marta, ale to smaczne! – dodał Aaron.

– Iker, trzymaj ją.

– Bardzo chętnie – powiedział Iker, chwytając Martę w talii.

– Zgood... Iker, puść mnie do cholery! – krzyczała M.

– Wypijesz? – zapytała Iza ze wściekłością w oczach.

– Nie ma mowy – odpowiedziała.

– Sis, wyyyypiiiiij – zaskomliła Lola. – Aaron, jak to dobrze, że już nie drapiesz – dodała, kiedy ten oparł brodę na jej ramieniu.

– Nie. Fu – ta była uparta w swoich przekonaniach.

– Marta, ale to smaczne! – zawołała Lola.

– To sobie sama wypij – nadal była nieustępliwa.

– Sis, ja już wypiłam. Aaronek mi dał.

– To wypij moje jeszcze.

– Spróbuj. Jak ci nie posmakują, to nie wypijesz – podpowiedziała Iza.

– Skończył ci się sok – zauważył Aaron, spoglądając na trzymany przez Lolę karton. – Ale ja nie idę po więcej – zastrzegł.

– Sis, ale to smaczne. O, skończył się – zdziwiła się szczerze Lola.

– NIE. BĘDĘ. TEGO. PIŁA.

– Izo, chyba trzeba odpuścić – oświadczył Aaron. Lola pokiwała głową.

– Miałaś to w nią wlać – odezwał się Iker.

– Tsss. Dobra – prychnęła Iza i obróciła się na pięcie. Siadła obok Torresa, kładąc mu nogę na kolanach. – Widzisz, jak ona traktuje moją ciężką pracę?

– Ale się za oknem ściemniło – spostrzegł Rambo. 

– Będzie burza?! – Loli się oczy zaświeciły. 

– I nas wyjebie z internetu – odparł Aaron. 

Lola wzruszyła ramionami. 

– To pójdziemy pod prysznic.

– Przepraszam. Ale nie chcę mieć schiz – tłumaczyła M.

– One są na uspokojenie – mruknęła Iza, nawet na nią nie patrząc.

– Torres, masz sezamki? – zapytał nagle Aaron.

– A ja się boję burzyy – zawyła M., ignorując Izę.

– Wczoraj się nie bałaś, jak był Javi – wbiła jej szpilę Lola.

– Trochę się chyba zostało. Chcesz? – ożywił się Fernando.

– L. jest uczulona, więc chyba spasuję. Tak się upewniam tylko.

– No właśnie. Javi ukoił mój strach – powiedziała M. – A Iker nic nie robi.

– Jak chcesz, to w szafce tej, gdzie ziółka.

– Niebo jest aż czarne – ekscytowała się Lola. – Och, jak ja kocham burze! – zawołała.

Aaron lekko się oburzył.

– Ale ciebie mocniej – dodała, cmokając go w ogolony policzek.

– Ty nawet o burze jesteś zazdrosny? – zdziwiła się Iza.

Po wyjrzeniu za okno Marta wtuliła się w tors I.

– Widzisz, Torres. A ty nic! – mruknęła zaraz, biorąc łyk jego kawy.

– On jest z zasady zazdrosny – wtrąciła Lola.

– L., ciesz się, takiej burzy to jeszcze nie było – oświadczył Aaron. – Ale jak nas wyjebie, to idziemy wziąć długą kąpiel!

– Dziewczyny, cieszcie się – powiedział Iker, całując Martę w czubek głowy.

– Ja się cieszę! – zawołała L. – Uwielbiam burze!

– Macie cieszyć się, że są o was zazdrośni – wytłumaczył bramkarz Realu.

– Ah – Loli mina zrzędła. – Ale on jest wiecznie zazdrosny – wzruszyła ramionami, dając się po raz setny tego dnia pocałować.

– Torres, powiedz coś! – rozkazała Iza.

– No ale co?

– Że jesteś zazdrosny, czy coś.

– Jestem.

– Bardzo?

– Bardzo.

– Nie przykładasz się coś...

– Z zazdrości – uśmiechnął się figlarnie i pocałował ją w policzek.

– Jasne – burknęła niezadowolona Iza.

– No i dobrze – skwitował Iker.

– Wczuł się – skwitował Aaron.

Kilkadziesiąt minut później Aaron ziewnął sobie przeciągle, pożerając wzrokiem paradującą w jego klubowej koszulce Lolę.

– Ejjj, a co tutaj taka cisza? – zdziwiła się dziewczyna. – U nas co prawda jeszcze ciemno, ale internet nagle zaczął działać – uśmiechnęła się znacząco.

– Cisza, bo odkąd wyszłaś, nie ma kto nadawać – odparła Iza, witając Lolę wesołym uśmiechem.

– Przecież moja Marta ma takie same geny i siedziała cicho? – zdziwiła się Lola. – My nie wyszliśmy. Zasięg nam wywaliło

– Widać czuje się przy mnie niewystarczająco pewnie – powiedziała ze smutkiem Iza.

– Izo, czyżbyś zawstydzała ludzi? – parsknęła złośliwie Lola.

– O, cześć – wyrwała się z drzemki Marta.

– Najwyraźniej. Marta, wypowiedz się. Zawstydzam cię? – zapytała żywo Iza.

– Sis, a wy co? Spaliście? – zdziwiła się Lola.

– L., nie każdy ma takie bogate życie jak my – wtrącił Aaron, sadzając ją sobie na kolanach

– Nie, skądże. Po prostu jestem zmęczona, dawno się nie wyspałam – tłumaczyła się Marta – Tak. Spaliśmy.

– Ta. Szczególnie od kiedy Torres uciekł mi po sezamki. Niby niedawno, ale smutno mi tak samej.

– Ojej, to smutne – zakpił Aaron.

– Weź się nie odzywaj, Ramsey – warknęła Iza. – Bo nie dostaniesz sezamków.

– Jak codziennie rano mam coś do załatwienia?! – zagrzmiała Marta.

– Nie chcę – odparł Ramsey. – Mam Lolę

A ta spłonęła rumieńcem, choć nigdy nie miała tendencji do rumienienia się

– Torres wróć – zawyła błagalnie Iza, wgłębiając się w fotel.

– Mdlimy cię? – zakpił Walijczyk.

– Ej, ludzie, co robimy? Mieliśmy wczoraj oglądać "Volver" – zaproponował Iker.

– Nie, skąd – zironizowała. – Ale poczekaj, aż mi Fernando wróci. To zobaczysz słodkości, Ramsey – dodała.

– A to nie Javi miał oglądać z nami? – zdziwiła się Lola. 

– Ktoś musi mieć tutaj udany związek bez tej trzeciej, w twoim wypadku paczki sezamków – odparł Aaron

– Idź się lepiej ogolić, czy coś.

– Tak, ale Marta w międzyczasie się wygadała – wytłumaczył golkiper.

– Ogolił się! – zakrzyknęła Lola. – I to nawet dziś. Jak nas wywaliło, to mieliśmy dużo czasu wolnego.

– A jednak jakieś geny mają wspólne – wtrącił Aaron.

– I ja mam uwierzyć, że przez te kilka godzin się tylko golił? – Iza uniosła podejrzliwie brwi. – Poza tym niedokładnie. Tu ci trochę zostało – pokazała mu palcem kilka niedogolonych włosków na policzku.

– Jakbyś widziała... – zaczął, ale nagle przerwał pod naporem wzroku Loli. – Ja nic nie mówię!

– Izo, wara od policzków mojego idealnego mężczyzny!

– Wiecie co, my idziemy do sklepu po pizzę do upieczenia. Jakieś życzenia? – poinformowała Marta.

– Z kurczakiem i pieczarkami dla nas – rzuciła Iza, po czym ponownie spojrzała na Ramseya. – Takich niedogolonych policzków to ja nie chcę. Torresowe są jedwabiście gładziutkie.

– Ok. Lola, Aaron?

– Mam ochotę... – zaczęła Lola.

– Na mnie – przerwał jej Azza.

– To potem, a teraz na... hawajską!

– Wara mi od Aaronka! Aaronek nieogolony, dopóki nie kuje aż przesadnie, jest cuuudowny! – zapiała Lola z zachwytu.

– Ok. To my idziemy.

– Jakbyście zauważyli Torresa, to mu powiedzcie, żeby wracał, bo będziemy się miziać.

– Och, to smutne, że wciąż go nie ma – zakpił znów Ramsey

– Lola, zrób mu coś, bo jeszcze słowo i nie będziesz go miała w co całować...

Lola podrapała się po głowie, nim wypaliła:

– Bo on się puszy, że było dziś lepiej niż wczoraj!

– Trzeba się cieszyć z drobnych sukcesów. Prędko się to może nie powtórzyć, co? – spytała Iza, wyginając ironicznie wargi.

– Powtórzył się dziś trzy razy ten "drobny" sukces – wykonał w powietrzu cudzysłów, a Lola spuściła wzrok zarumieniona na czerwono.

– Pfff – prychnęła Iza, patrząc na swoje paznokcie. – To twój rekord?

Lola też spojrzała na paznokcie i zakrzyknęła:

– A my dziś zrobiliśmy mi kolorowe! 

Aaron westchnął.

– Nie pytaj o rekord, Torres nie dotrwałby do połowy rekordu.

– Czyżby? – Iza uniosła brwi, ignorując słowa Loli. – Podejrzewam, że pobiłby go bez większych problemów.

– Ale takie ładne, kolorowe, wielokolorowe – kontynuowała Lola.

– L., zamilknij i broń mojego honoru – przerwał jej Aaron.

– A o co się rozchodzi?

Aaron tylko westchnął, spostrzegając, jak jego kobieta jest ogarnięta.

– O to, co robiliśmy, jak była burza.

– Wróciłem – zawołał Torres, wchodząc do pokoju.

– Fernando! – pisnęła Iza i rzuciła się mu na szyję.

– Wow. Czym sobie zasłużyłem na takie powitanie? – spytał zdziwiony, wszak Iza była dość sceptycznie nastawiona do okazywania sobie aż takiej czułości przy innych.

– Bijesz rekordy – oznajmiła z dumą, całując go w policzek.

Aaron parsknął śmiechem. 

– Koooochanie! – zapiszczała Lola. – Ale przecież z nikim innym nie miałam takich rekordów jak z tobą!

– Jakich rekordów? – spytał Torres, siadając na fotel, który wcześniej zajmowała Iza. Ta usiadła mu na kolanach, szepcząc do ucha, o jakie rekordy chodzi. Hiszpan prawie zakrztusił się sezamkiem, którego zajadał. Miał coś powiedzieć, ale Iza przejęła inicjatywę:

– Takie to i rekordy...

– Jej, a to podobno my jesteśmy mdli – parsknął ironicznie Aaron. 

– Ale i tak Nando nie bije mojego Rambo! – dodała Lola

– Mówiłam, że ci pokażę słodkość, jak wróci Fernando – przypomniała Iza. – I, Lola, szczerze powątpiewam.

– Izo, kiedy ja mówię prawdę! Z nikim nie było mi tak dobrze jak z Aaronem! Nawet z Danielem, a on miał formę, oj miał – na samo wspomnienie rzeczonego Daniela Lola uśmiechnęła się delikatnie, a Aaron stłumił w sobie warkot niezadowolenia.

– Nie wiesz, jaki jest Torres – Iza popatrzyła na niego z zadowoleniem.

– A skąd wiesz, że nie wiem? – Lola uniosła brwi, a Aaron jedynie westchnął:

– Jej, z kim ona już nie spała.

– Fernando, Lola, macie mi coś do powiedzenia?! – niemal krzyczała Iza, zdenerwowana tymi słowami do granic możliwości.

– Och, Nando, wybacz, nie chciałam wydać tego epizodziku z czasów mundialu – Lola uderzyła dłonią w czoło, zapomniawszy o obietnicy zachowania tego w sekrecie.

– ŻE CO?! – wrzasnęła Iza, wstając z kolan Fernando.

– Nando, sorry – Lola uśmiechnęła się głupio. – Ramsey, mogłeś się nie wdawać z nią w dyskusje, to by nic nie wyszło!

– Mogliście mi chociaż powiedzieć – warknęła Iza i wyszła z pokoju, głośno trzaskając drzwiami.

– Lola, kurwa mać . Co to było?! – wrzasnął Torres.

– Sorry, Nando, nie pomyślałam! Zdarza się, nie? – wzruszyła ramionami. 

Aaron westchnął. 

– Czy to tylko ja wiem wszystko o jej romansikach i nie mam z tym problemów? IZA! – wydarł się Ramsey. – ONA SPAŁA PRAKTYCZNIE Z KAŻDYM, WIĘC POWINNAŚ ZROZUMIEĆ!

– NIE! – krzyknęła. – MOGŁA MI CHOCIAŻ POWIEDZIEĆ – Iza wyjrzała zza drzwi. – Jak z nim pierwszy raz przyszłam, mogła powiedzieć: o, spałam z nim, baw się dobrze.

– To było dawno, Iza! Poza tym myślałam, że wiesz – odkrzyknęła Lola. – Popieram Rambo, że spałam praktycznie z każdym!

– Skąd miałam wiedzieć? Ja ci do łóżka nie zaglądam.

– Z Pedro nie spałaś – odparł nagle Aaron. 

– Z Pedro nie – poparła Lola. – Jego zęby były przerażające. Izo, naprawdę spałam już chyba z każdym, kto jest choć trochę przystojny, albo jest Czerwonym Diabłem

– Ale to nie zmienia faktu, że o nim – wskazała głową na Torresa, z nieukrywaną pogardą – mogłaś mi powiedzieć.

– Cześć, jesteśmy! – od progu krzyknęła M.

– Widzieliście, jak się błyska? – wszedłszy do pokoju Iker, rozpoczął typowy angielski dialog.

– Wybacz? – uśmiechnęła się głupio. – Więc, Izo, kiedyś nam się z Torresem zdarzyło spędzić kilka nocy w łóżku.

– I będzie już spokój? – zapytał Aaron.

– Te pioruny w oczach Izy – mruknął Fernando siedzący z dziwną miną.

– KILKA? No nie, kurwa...

– Idę włożyć pizzę do piekarnika i wyciągnąć napoje – świergotała Marta. – Jest tu ktoś?

– Epizodzik! – zakrzyknęła Lola. – No przecież to pojęcie pojemne, nie?!

– No pojemne – potwierdził Aaron.

– No my jesteśmy – Lola uśmiechnęła się uroczo do siostry.

– No dobra. A co was... sprowokowało?

– Mundial – odparła Lola.

– Piegi Torresa – dodał Rambo. – Bogu dzięki, że to tylko ten jeden raz.

– Uf, już myślałam, że jesteśmy w jakimś sensie niewidzialni. Kto chce Desperadosa, kto cherry coke, a kto wiśniowego 7upa, bo kupiliśmy? – zapytała Marta.

– DAJ MI DESPERADOSA! – zakrzyknęła Lola. 

– W życiu! – zaprotestował Aaron. – Żadnego alkoholu! Bo będzie powtórka z wczoraj.

– Dla mnie 7up – mruknął Torres.

– Mundial... – prychnęła Iza. – A Euro was nie prowokowało?

– Na Euro Lola była zajęta tym Finem z F1 – prychnął pogardliwie Aaron.

– Kimi był uroczy! – zaprotestowała Lola. – Jak nie piwo, to daj mi 7upa.

– Hm, to może dzisiaj tylko mężczyźni piją? – zaśmiał się Iker, rzucając napojami. Dał alkohol Loli, niech się cieszy.

– Twoje szczęście... Ale dalej się gniewam.

– Na mnie też? – spytał cicho Fernando.

– A co? Ciebie to niby nie dotyczy?

– Nie gniewaj! Zaliczyłam około 20 na 23 Hiszpanów – uśmiechnęła się pewnie Lola.

– A Ikera też? – krzyknęła z kuchni Marta, szykująca pizzę.

– Ikera, Pedro i Biszkopta nie zaliczyłam! – zakrzyknęła Lola do kuchni Marty.

– W sumie nie dziwię się, że Biszkopta. Przeraża mnie wizualnie – potwierdził Ramsey.

– A Álvaro? – dopytywała się nadal.

– Marty facetów zostawiasz w spokoju, a moich bzykasz jak popadnie – mruknęła Iza, siadając niepewnie w jak najdalszym miejscu od Loli i Torresa.

– Iza, bo to moja siostra jest! – krzyczała nadal Marta.

– Ale z Arbeloą spałam, Izo – odparła Lola. – Poza tym teraz mam Aaronka i tylko z nim sypiam – wtuliła się ufnie w silne ramiona Walijczyka.

– Ja cię nie znam, siostra – odparła słabo M.

– Poza tym, Izo, z tego, co wiem, Iker jest żonaty – wtrącił nagle Aaron.

– Taaa. Chyba, że go nie ma w pobliżu, a ty masz chcicę, co? – mruknęła Iza, wpatrując się w podłogę.

– Ależ znasz! – zakrzyknęło Lola. – Ale Azza mnie nie zostawia! Ja się nie puszczam, ja DEGUSTUJĘ!

– Ja pierdolę – westchnął Aaron. – W co my się wkopaliśmy...

– Iker żonaty? Chyba ze mną! – nadal wtrącała się Marta.

– Dobra, nie męczcie jej – Torres postanowił wstawić się za nią, kiedy ta otwierała usta. – Dajcie się jej wyżyć, kiedyś jej przejdzie.

– Nie przejdzie – warknęła Iza.

– No Lola mówiła, że z Ikerem jej i tak by nie wypadało, bo to jej szwagier – odparł Aaron. – I Torres ma rację, już przeszło, bo ma mnie!

– Marta, ale co ty masz do Álvaro? – zapytał znienacka I.

– Z tego, co pamiętam, jest jego oficjalną kochanką – odparła szybko L.

– Nn…ic – jego partnerka zaprzeczyła.

– Czy to prawda, że jesteś jego kochanką? – pyta ze spokojem.

– Kiedyś tam się przespaliśmy, ma cudowną klatę i oczy, ale skończyliśmy to już dawno.

– Tylko ja się nie puszczam, bądź degustuję na prawo i lewo? – jęknęła Iza, sięgając po zapomnianego Desperadosa.

– Możliwe – odparła M. z napływającymi łzami do oczu i wyszła z salonu.

Lola westchnęła ciężko, tuląc się do klaty Aaronka.

– No i doprowadziliście mi siostrę do płaczu.

– Pójdę do niej – powiedział Iker, wstając

– Mądra decyzja – poparł Aaron. – L., gdzie jest moja butelka wody? 

Szatynka spojrzała na niego zdziwiona.

– Trzymasz ją pod nogami? – odparła

– Dajcie więcej piwa – warknęła wciąż wściekła Iza, odstawiając na stół pustą już butelkę Desperadosa.

– Piwa? Gdzie jest piwo? – ożywiła się Lola.

Aaron prychnął, wciskając jej w dłonie butelkę wody.

– Pij to, bo chcę mieć miłą noc – oświadczył.

– Dajcie mi to piwo – cierpliwość Izy była na wykończeniu.

– Marta ma – oświadczył Aaron. – A ty, L., pij wodę.

– Marta zwiała. Aaron, nie ma nic w lodówce?

– Biedna Marta – westchnęła Lola. 

– Pójdę sprawdzić – oświadczył Ramsey i, pozbawiwszy Lolę wygodnego siedzenia, wyszedł z pokoju.

Aaron wrócił po kilku minutach z butelką piwa w ręce. 

– Tylko dla Izy, bo ty się upijesz – zastrzegł, ale Lola jakby go nie słyszała.

– Tęskniłam! – zapiszczała, cmokając go w ogolony wczoraj policzek

– Dzięki – mruknęła Iza, posyłając mu prawie szczery półuśmiech.

– A gdzie Torres? – zaciekawił się Walijczyk

– Nie wiem. Gdzieś poszedł. Mało mnie to obchodzi – burknęła dziewczyna, popijając swoje upragnione piwo.

W tym momencie do pokoju weszli trzymający się za rękę Marta i Iker. Dziewczyna z bezbarwną miną i naciąganym uśmiechem, natomiast mężczyzna poważny. Bez słowa zaszyli się w kącie, cicho rozmawiając.

– Wciąż się fochasz za ten mundial? To było dwa lata temu – westchnęła Lola.

– Coś mi się wydaje, że wszyscy maja kryzysy, tylko nie my – skwitował Aaron, błądząc dłońmi po ciele swojej towarzyszki.

– Aaron, powiedz jej, że tak – Iza postanowiła przybrać nieco dziecinną, ale zazwyczaj cudotwórczą taktykę. – I że mogła mi powiedzieć, że pieprzyła się z moim facetem. Też jej powiedz.

Na co Iker popatrzył na niego groźnym wzrokiem, gładząc włosy partnerki.

– Słyszałaś, nie, kochanie? – odparł na to gracz Arsenalu, a ona jedynie pokiwała energicznie głową.

– Powiedz jej, że myślałam, że wie – uśmiechnęła się promiennie. – Sis, a u was już lepiej?

– Skąd miałam niby wiedzieć? – krzyknęła Iza, kończąc piwo. – Małe jakieś było – skwitowała i popatrzyła błagalnie na Ramseya. – Masz jeszcze jedno? Ostatnie.

– U nas było dobrze i jest tak samo – sprostowała M.

– Ale nie krzycz – poprosił Aaron, wyciągając zza fotela kolejną butelkę. – Ale więcej nie mam – zastrzegł, mrugając znacząco okiem. Na upitą Lolę na pewno ochoty nie miał po jej dzisiejszym kacu. 

– Sis, to bardzo mnie to cieszy – Lola przyjęła sprostowanie głupim uśmiechem.

– Dzięki. Czasem potrafisz być człowiekiem – Iza uśmiechnęła się do Walijczyka i otworzyła piwo.

– Czasem? – oburzyła się Lola. – On się nawet goli, kiedy poproszę!

Marta celowo nie skomentowała uśmiechu siostry, tylko jeszcze bardziej wtuliła się w tors Ikera.

– Wielu facetów robi to, o co ich poprosisz – zironizowała Iza.

Po chwili coś zaświtało w jej małym móżdżku, więc Lola dodała:

– Ale ja myślałam, że Torres ci powiedział. Zresztą to on prosił mnie, a nie ja jego – wystawiła język.

– Na Wengera i cudowny puchar z 2005, znów się zaczyna – westchnął Aaron.

– No to ma w łeb – podsumowała.

– Oh, ale on jest taki uroczy, więc dlaczego się na niego gniewasz? – zapytała Lola. – Ja bym nie mogła się gniewać na Aaronka!

Ten uśmiechnął się do niej czule i oświadczył:

– Słodzisz mi.

– Bo ty ostatnio z formy wyszedłeś – dogryzła nagle szatynka.

– Uroczy, czy nie, przegiął... Ale powiedz mi, Lolu, jedną rzecz. Ale, Aaronie, jeśli pozwolisz, na osobności – poprosiła Iza.

– Pytaj przy nim, może zazdrosny, ale tolerancyjny – odparła Lola. 

– Ale ja wcale nie wyszedłem z formy! – zaoponował on. 

– Czyżby? – zadrwiła. – Kochanie, grasz w Arsenalu. To mówi samo za siebie.

– Nie, bo nie będziesz obiektywna. Ramsey, wyjdź. Idź poszukać drugiego z taką samą formą jak twoja – lekko przypita Iza wymachiwała butelką z tym okropnym w smaku, jednak zbawiennym w działaniu sikaczem.

– Z tym będzie problem – zakpiła Lola. Cmoknęła swojego mężczyznę w usta i wstała z jego kolan. – Idź sobie, przynieś mi malibu z mlekiem – zażądała. 

Ramsey ciężko, ale to bardzo ciężko westchnął, uznawszy, iż nie ma siły na bezcelowe dywagacje, i wyszedł.

– Torres był lepszy, co? – spytała Iza, kiwając się lekko w fotelu, w którym siedziała. To trzecie piwo chyba nie było jej potrzebne.

– O kurwa – wymsknęło się Loli. – To jest baardzo trudne pytanie – podrapała się po spiętej w dziwną konstrukcję za pomocą kilku spinek czuprynce. – Robił to inaczej – odparła wreszcie demokratycznie.

– Lepiej? – drążyła cierpliwie Iza.

– Pizza się pali! – krzyknęła Marta, podrywając się na nogi.

– Ojej no! – warknęła Lola. – Zależy co!

– Podsumuj. Czy coś. W ogólnym rozrachunku.

– Widać, że ogromnie przejęło to naszych dżentelmenów – powiedziała, idąc do kuchni.

– I tak już się nie uratuje – stwierdził Iker, otwierając okna.

Lola rozejrzała się po pokoju. Aarona ani śladu. 

– Aaron ma lepszą formę – zaczęła konspiracyjnym szeptem. – Ale Nando większe doświadczenie i to go wysuwa na prowadzenie – zakończyła. – Sis, jest tylko Iker, bo Rambo zniknął nagle na życzenie Izy

– Wiem, to ja idę się poparzyć – krzyknęła z kuchni.

– Ha! Wiedziałam! Jestem już usatysfakcjonowana – zawołała Iza, gimnastykując się nieco z ostatnim słowem i wgłębiając się w fotel.

– RAMBO, CHODŹ JUŻ! – wydarła się Lola. kiedy się pojawił dodała: – Ale pamiętaj, że dla mnie jesteś mistrzostwem świata.

Ten tylko lekko się zarumienił i cmoknął ją w policzek. 

– I tak wszystko słyszałem – oświadczył.

Iza wybuchła niepohamowanym śmiechem, łącząc słowa "mistrzostwem świata" do ogólnego kontekstu rozmowy.

Lola jest zawtórowała trochę opóźniona i niepewna, czy aby na pewno Iza odnosiła się do mundialu.

Po chwili Marta przyniosła skwarek pizzy na dowód, że jest ona niezdatna do jedzenia.

– No to z pizzy nici – powiedziała.

– To nic – odparł Aaron. – Ikerowi się nudzi, więc niech zamówi jakąś na wynos.

– Mam ochotę na tajską kuchnię! – zakrzyknęła Lola, hamując głupi śmiech. – Na krewetki!

– I co? Mówiłam, że Torres nie ma sobie równych? Mówiłam. Wierzyłeś mi? Nie. Pamiętaj, Iza ma zawsze rację – pouczyła go, a następnie zwróciła się do Marty: – Da się zjeść. Tylko trzeba dużo ketchupu!

– Torres jest już stary. Ja mam przed sobą lata do ćwiczeń – odpyskował Aaron.

– Krewetki? To ja już wolę włoską – jęknął Iker.

Lola skrzywiła się na widok pizzy. 

– I nagle przestałam być głodna – dodała.

– Jest od nich uzależniona. Dziś już zjadła dwa opakowania – odpowiedział Aaron.

– Nie jest stary! – oburzyła się Iza, która pomimo złości zacięcie broniła swojego faceta.

– Ale starszy od Rambo – sprostowała Lola. – I gdzie on w ogóle jest?

– Dobra. Zamawiam. Co dla kogo? Lola krewetki, tak? – zaczął zbierać zamówienia Iker.

– Ale niewiele. I wciąż w dobrej formie. Pewnie poszedł po te swoje sezamki – westchnęła Iza. – Dla mnie też krewetki.

– Rambo? Fernando? Marta? – pytał nadal.

– To dla mnie też – odparł zrezygnowany Aaron. Lola obdarzyła go najjaśniejszym z uśmiechów, szepcząc mu coś na ucho. – Ejj, sweetie, bo się zarumienię. 

– Cóż, na temat formy nie mam zamiaru rozmawiać – odparła Izie Lola.

– Dla Torresa też. Spoko, Lola, tyle mi wystarczy – uśmiechnęła się z wyższością.

Aaron parsknął śmiechem. 

– Co do formy, to i tak Lola ma najlepszą – oświadczył z jeszcze wyższą wyższością, podnosząc głowę w chuj wysoko do góry.

– Dla mnie...Tortilla.

– Okej, cztery razy krewetki, raz tortilla i szpinakowo-śmietanowe spaghetti dla mnie. Idę zamówić – powtórzył zamówienie.

– W sumie to jednak jakieś zalążki formy masz – skwitowała go Lola, cmokając pomocnika Arsenzłomu prosto w nos.

– Jestem! – zawołał Fernando, pojawiając się w drzwiach. – Dalej się gniewasz? – spytał niepewnie, patrząc na pijaną Izę.

– Mniej.

– A jakbym ci powiedział, że mam dla ciebie prezent?

– Nie jestem przekupna, ale mów dalej – zaciekawiła się.

– Zobaczysz wieczorem. Ale masz się nie gniewać.

– A mogę zjeść twoje krewetki?

– Jasne. I tak średnio je lubię.

– Wiem – uśmiechnęła się cwaniacko.

– Jakiej formy? – zapytał zaciekawiony Torres.

– Jedzenie będzie za pół godziny – zakomunikował golkiper.

– Nieistotne – uciął temat Ramsey. – L., naprawdę chcesz tych krewetek?

Dziewczę westchnęło ciężko.

– Mam kaca, co nie, Ramsey? I to przez ciebie!

– Ty chyba też jutro będziesz mieć, co nie? – Torres popatrzył na Izę, kiwającą się na boki.

– Nie – rzuciła.

– Będzie miała – oświadczył Aaron. – L., ale przecież już go wyleczyliśmy!

– Nie będę miała! – upierała się Iza.

– Rambo, zajmiesz się mną, a nie kacem Izy? – upomniała się o swoje Lola. 

– Ale ty przecież jesteś zajęta. Wklepałaś moje nazwisko w demotywatory i przeglądasz wyniki – wzruszył ten ramionami.

– Idę do kuchni po picie, chcecie coś?  – odezwała się M.

– Piwo! – krzyknęła Iza.

– Mamy wodę – odśpiewała Lola, zadowolona z tego, iż Aaron wreszcie spostrzegł jej osobą i przez dobre kilka minut był skupiony tylko na niej.

– Torres – Iza poczuła zazdrość na widok dwóch zakochańców niemal naprzeciwko niej. – Chodź tu i mnie macaj, tak jak Aaron Lolę!

Aaron parsknął śmiechem, na chwilkę odrywając usta od szyi ukochanej. 

– Rambo, ale mi było dobrze! – zaoponowała natychmiast ona. – Tylko bez malinek!

– Marta, nie przynoś jej już tego piwa. Nic jej nie przynoś, bo wszystko może zaszkodzić – poprosił Fernando, przenosząc swoją pijaną dziewczynę do siebie na kanapę.

Aaron westchnął cicho, nawet nie ruszając się z fotela. Widocznie było mu na tyle wygodnie z nieupitą Lolą na kolanach, iż nie poczuł takowej potrzeby.

– Dobra, dobra, i tak przyniosłam każdemu spezi z lodem – powiedziała, wyłaniając się z tacką.

Zadzwonił dzwonek do drzwi.

– O, to jedzenie – stwierdził Iker, kierując się w stronę drzwi.

– Co przyniosłaś? – zaciekawiła się Lola. – Aaron, ale bez malinek! – powtórzyła, kiedy poczuła, jak ten powoli przysysa się do jej szyi.

– Torres, macaj – nakazała Iza. – Masz nasze krewetki? – spytała, rozglądając się nieprzytomnie po pokoju.

– Spezi, serio tego nie znacie? Niemiecka cola o smaku pomarańczowym – mówiła, wraz z Ikerem rozdając posiłki.

– Ryzykujemy? – zapytał Aaron, znów na kilka chwil odrywając się od dziewczyny. 

– Co nam szkodzi.... – westchnęła ona. – Poza tym Iza mnie bawi swoją zazdrością – dodała, niespodziewanie znów cmoknąwszy Ramseya w czubek nosa.

– Bo ciebie wszyscy macają. I Ramsey, i kiedyś Torres. A mnie nie – tłumaczyła.

– Naprawdę chcesz, żeby ci zaczęła wymieniać, kto ją macał? – zapytał Ramsey. 

– Kochanie! – zapiszczała szatynka. – Wolałabym to przemilczeć.

– Ja chyba też nie jestem ciekawa – mruknęła Iza.

Po zjedzeniu posiłku Marta i Iker wyszli z domu, twierdząc, że idą na spacer.

– I to jest doskonała decyzja – mruknął Aaron, z zachwytem obserwując, jak Lola wsadza sobie do ust ostatnią krewetkę.

– Weźmiesz mnie na spacer? – spytała Torresa Iza.

– A mogę jutro, jak będziesz w stanie samodzielnie chodzić? – spytał ze szczyptą ironii w głosie.

– L., my też idziemy na spacer? 

– A co? Wolisz mnie przelecieć na trawce w parku? – zironizowała ona.

– Ty! Torres. Chodź do parku – zawołała Iza.

– L., parku nie chcesz? – upewnił się Aaron.

– Nie lubię, jak mi się trawa wpija tam, gdzie nie powinna. Możemy się udać do sypialni – wyszczerzyła ząbki w uśmiechu, a kilka sekund później już ich nie było.

– A my? – Iza popatrzyła na Torresa wyczekująco.

– A my idziemy pod prysznic, trochę cię orzeźwić – oznajmił i zaniósł ją do łazienki.

*koniec odcinka 2*

Lola: Ugh, huh, tak to teraz czytam i serio, nie bierzcie tego na poważnie. My jesteśmy normalne, przysięgam! XD

Marta: Pozdrawiam wszystkich. I tak wstyd to publikować.

Iza: Gdyby ktoś po lekturze też chciał się upić – to normalna reakcja, nie ma się czym martwić.