Odcinek 4.

– Torres, złaź mi z fotela – wrzasnęła głośno Iza, ciągnąc blondyna za rękę, żeby ustąpił jej miejsca. Ten miał jednak wielki ubaw z jej wysiłku i tylko podśmiewywał się z niej pod nosem.

– Jego nie ruszysz – zaśmiała się Marta.

– Lola właśnie wypiła kubek kawy – oznajmił wszem i wobec Aaron. Dziewczę parsknęło śmiechem.

– I zjadłam ci kanapkę – dodała głupio szatynka.

– Dziękujemy za tak ważną do naszej egzystencji informację – śmiał się Iker.

– Wiem, że go nie ruszę. Spasło się to to – mruknęła I. Torres posadził ją sobie na kolanach i szepnął:

– Bo za dobrze gotujesz.

– Jej, nikogo nie interesuje los mojej biednej kanapki? – oburzył się Azza.

– Kochanie, ty nikogo nie interesujesz – odgryzła się jego towarzyszka zajmująca tradycyjne już miejsce na jego kolanach.

Torres wybuchnął śmiechem na słowa Loli.

– Tak nawiasem jestem głodny, bo Marta zrobiła rybę tylko, więc o kanapce pogadać możemy – powiedział Iker.

Aaron się zaś oburzył i to wyraźnie, bo aż poczerwieniał na twarzy.

– Rambo, wiesz co ci powiem? – odezwała się Lola, szykując ciętą ripostę. – Tobie to w czerwonym nigdy nie było do twarzy.

Torres ze śmiechu prawie zrzucił zalegającą mu na kolanach Izę.

– Ładnie tutaj żartujemy – kpiła Marta.

– Chociaż w sumie… – zreflektowała się Lola po dłuższej chwili namysłu. – Jest taki jeden odcień czerwieni, w którym ładnie byś wyglądał. 

Aaron westchnął ciężko, doskonale wiedząc, do czego ta pije.

– Tak, tak, wiem, że nigdy mi nie wybaczysz niepodpisania kontraktu z tym twoim United.

– Ale Arsenozłom ma też czerwone koszulki – wymyślił się Iker.

– Ale Złom ma inny odcień – westchnął Aaron. – Przynajmniej według opinii tej małej kibolki United. 

Lola na słowa "kibolka United" wypięła dumnie pierś.

– W Londynie takich nie uświadczysz! – zawołała.

– Czerwony to czerwony – praktycznie stwierdził Iker.

– Zaraz ci wymieni wszystkie odcienie czerwieni, jakie zna – ostrzegł Aaron.

– Ja znam jeden: czerwony – odparła Marta.

– Czerwony to czerwony, powiadasz? – zachłysnęła się powietrzem Lola. – A karminowy? A winny? A szkarłat?

– I jeszcze karmazyn – dodał Aaron.

– CZERWONY TO CZERWONY, KURWA – wzburzyła się Marta.

– Podzielam! – poparła Iza.

– Ramsey! – zakrzyknął zdziwiony Torres. – Skąd ty znasz takie słowa?

– W tym Złomie to jednak jesteśmy mądrzejsi niż w waszym Szmateksie – skromnie odparł Aaron. – Poza tym Lola często maluje paznokcie.

– Ja też, jednakże nie mam takiej szerokiej gamy barw – stwierdziła Marta.

Lola przez dłuższą chwilę milczała, ale Aaron mógł tylko schować twarz w jej włosach,  kiedy już wypaliła:

– Jeszcze o cynoberze zapomniałam.

– Mądrzejsi? – zdziwił się Fernando. – Nie wydaje mi się… Znajomość odcieni czerwonego nie świadczy o ponadprzeciętnej inteligencji. Co z resztą widać na załączonym obrazku – wskazał ręką na Aarona.

– Marta, twoja siostra zna nazwę każdego koloru lakieru do paznokci – westchnął Aaron. – Te, Torres, to nie ja myję włosy szamponem z domieszką wody utlenionej.

– Wiem, poniekąd tego doświadczyłam – przyznała się Marta.

– Dobrze, że w ogóle myjesz – odparł Torres, uśmiechając się szeroko.

– Hahaha, jebłem – zwijał się Iker ze śmiechu.

– I burgund, i buraczkowy, i eozyna, i kardynalski, i krwisty, i makowy, i minia, i poziomkowy, i róż pompejański, i róż indyjski, i tango, i wiśnia, i... i chyba tyle – kontunuowała wyliczankę Lola.

– Torres, w porównaniu z tobą często się kąpię – odgryzł się Aaron. – I nie pudłuję sam na sam z bramką Lamowatego.

– A w ilu finałach Euro strzeliłeś bramkę? – spytał. – Uuuups, wybacz. Nie grałeś jeszcze w finale...

– A spierdalaj mi z Euro! Walia gra dupę, ale ja mam Olimpiadę przed sobą – zawołał.

– Ja jebię – dołączyła się M. do Ikera.

– Kogo jebiesz? – obudziła się z transu Lola, która kontemplowała paznokcie w kolorze... eeee, chyba magnety.

– A tam zgarniesz wszystko. Całe igrzyska będą twoje – zironizował Piegowaty. Iza szturchnęła go w ramię, jednak ten był w tak dobrym humorze, że nic sobie z tego nie robił, i jedynie przytulił ją bardziej, uniemożliwiając jej ruch.

– Jak to kogo, Ikera! – krzyknęła M.

– ON MNIE ZOSTAWIA NA IGRZYSKA! – zawyła nagle Lola. – Eee, jak Ikera, to nie chcę trójkąta.

Aaron udał, że przemilczy drugą część jej wypowiedzi. Podobno pracowali z psychologiem nad jego zazdrością i jej... puszczaniem się, o ile to dobre słowa.

– Cicho siedź, Torres. Macie w bramce Lamę, a jak Lama to jest ubaw – prychnął Aaron.

– No wiesz?! A Torresa byś wolała? – powiedziała z dezaprobatą M.

Torres zaczął jeszcze głośniej rechotać.

– Nie pocieszaj się, Ramsey.

Iza spojrzała groźnie na Lolę.

– Wal mi się od Lamy – warknęła rychło w czas Lola. – Lama to Lama, ale strzał Maty-Szmaty na zeszmaconym stadionie wybronił. Torresa? Nie, sisi, nie, z Torresem to ja już mam doświadczenie sprzed lat – parsknęła. 

– A zobaczysz, utleniony, że jeszcze zwojuję Olimpiadę!

– Tak. Nie zdradzaj Aaronka – zaśmiała się M.

Śmiech Torresa jeszcze głośniej rozniósł się po pokoju, a Iza prawie leżała na podłodze, mimowolnie spychana przez blondyna.

– Tak, tak. A czy w twojej bajce masz jednorożca? Czy smoka? Czy może kucyka?

– Aaronek leczy się z zazdrości. Lekarz twierdzi, że to wszystko jest efektem złamanej nogi – Lola wystawiła język.

– Torres, przypomnę ci, że mój Złom ograł twój Lumpeks 5:3 – szydził Aaron. – Iza, jak ty znosisz tego cwela? – zapytał Ramsey, spoglądając na blondynkę z nieukrywanym żalem.

– To go wylecz, sis – jeszcze głośniej śmiała się M., dając całusa I. w usta.

– Ale ze Złomem na IO nie pojedziesz – przypomniał Torres.

– Ciężko jest – westchnęła Iza, patrząc smutno na Piegowatego. – Ale daję radę.

– Kocha mnie, pacanie – oznajmił blondyn, patrząc z wyższością na Aarona.

– A może być coś gorszego od Złomu? – zapytała Lola. – Jakoś leczę, choć kawałek Bilbao ciężko zniósł dziś po południu. 

– W ich oczach widziałem, że chcą cię przelecieć! – zaczął bronić się Walijczyk. 

– A może ja tego chciałam? – warknęła Lola. Aaronowi zabrakło sił do odgryzienia się, więc odpowiedział tylko Torresowi:

– Lola mnie też, tleniony

– No właśnie. I też musi z tobą wytrzymywać – stwierdził Fernando. – Współczuję tym naszym kobietom – westchnął, przytulając Izę nieco mocniej.

– Ja jej nie spycham na podłogę – odgryzł się Aaron.

– Jesteś irytujący i bez tego – odparł Torres.

– Dobrze, że my nie mamy takich problemów – ucałował M. Iker.

Lola uśmiechnęła się głupiutko, po czym strzeliła swoim ulubionym tekstem:

– Rambo, słoneczko, moja szyja się nudzi.

– Słyszysz? Zajmij się czymś pożytecznym – doradził Piegowaty.

Rambo zareagował w wiadomy sposób, zakańczając tym samym dziwną dyskusję z Torresem, a zadowolona Lola dodała:

– Paznokcie muszę sobie jutro zrobić.

– Zrobisz i mi? Zawsze mi krzywo wychodzi – jęknęła Iza.

– Mi też wychodziło krzywo, więc jak robię wielokolorowe, używam taśmy klejącej – poradziła Lola. – A na jaki kolorek chcesz, Iziu?

– Też używam taśmy, ale dalej mi nie wychodzi. W sumie nie wiem, jakie doradzasz? Teraz mam czerwono-niebieskie – pochwaliła się, dumnie wypinając pierś. – Podążajmy tym tropem.

– Proponuję całość najpierw zrobić jaśniejszym, a potem domalować połówkę ciemniejszym kolorem. Sama mam lawendowo-atramentowe, ale jutro zmienię na barwy hiszpańskie – uśmiechnęła się Lola. 

Aaron ciężko westchnął.

– Aaron, nie martw się, ja też nie czaję – pożaliła się M.

– I to jest twoja siostra – westchnął Ramsey.

– Może chyba wyjść. Ufam ci – Iza uśmiechnęła się przyjaźnie.

– Przecież nie jesteśmy identyczne – skwitowała M.

– Więc zrobimy jutro paznokcie – wyszczerzyła się Lola. 

– Uwaga, mózg jej się przegrzewa z radości – prychnął jedynie Ramsey, nim nie zgasiło go groźne spojrzenie dziewczyny. – Wiesz, Marta, te same geny, powinnyście mieć cechy wspólne.

– Mamy kilka. Lubię malować paznokcie, ale, kurwa, bez przesady – mówiła obojętnie M. 

– I za to cię kocham, za normalność – pocałował M raz jeszcze Iker.

– Lola i normalność – prychnął Aaron. – Ona to najbardziej szurnięte i głupie zjawisko, jakie w życiu spotkałem!

– Też cię kocham, Rambo – uśmiechnęła się wspomniana.

– A ciebie co tak cieszy? – spytała Iza, patrząc na Torresa, którego prawie rozrywał ze śmiechu, który uparcie tłumił.

– Popatrz – podsunął jej pod nos telefon, na którym odtwarzał jakiś filmik o kocie. – Teraz będzie najlepsze.

Gdy wspomniana przez niego akcja minęła, zaczął się przeraźliwie śmiać.

– Co ty dziś ćpałeś? – skrzywiła się Iza, po czym zwróciła się do Aarona: – O Loli mówiłeś? Tu – wskazała ruchem głowy na blondyna – jest jeszcze bardziej szurnięte zjawisko.

– I za to was lubię. Ja nie jestem taka głupia, dopełniamy się – zamyśliła się M.

– Pewnie sezamki – westchnęła Lola. – Ale żeby filmik oglądać i się śmiać? To takie żałosne.

– Lola dostała rolę tej głupszej siostry, ale równie uroczej, Marto – odparł Aaron.

– Urocza to ja nie jestem, uwierz na słowo – stwierdziła gorzko M. – I nie komplementuj na siłę.

– Bo śmieszny – rzucił Torres.

– On ma dziś od rana taki dobry humor, wszystko go bawi, więc nie dziw się, że się śmieje z filmiku – jęknęła Iza, nieco zażenowana zachowaniem Piegowatego.

– Nie komplementuję na siłę! – zawołał Aaron.

– Rambo, bo zaraz zamienimy się rolami i to ja będę zła i zazdrosna – warknęła Lola. – Pokażcie mi ten debilny filmik, co?

Torres rzucił jej swój telefon.

Po obejrzeniu filmiku Lola i Aaron zgodnie parsknęli śmiechem, po czym oświadczyli:

– Ten filmik jest pojebany.

I odrzucili telefon, przypadkiem trafiając w Izę.

– Ałaa – krzyknęła blondynka.

– Mówiłem, że śmieszny – skwitował Torres, całując Izę w obolały nos.

– Sorry! – zawołali zgodnie Lola i Aaron. Po chwili on dodał:

– Pojebany nie jest synonimem śmieszny.

– Ale się śmialiście, czyli coś w nim jest.

– Z debilizmu tego chłamu się śmialiśmy – westchnęła Lola.

– No a ja to z czego? – Torres wzruszył ramionami.

– Ciebie to bawiło szczerze, my się tylko zaśmialiśmy, bo tak durne rzeczy oglądasz – wytłumaczył Ramsey.

– Bawiło, bo mam dobry humor – tłumaczył.

– Dobra, Torres, nie licytuj się już. Jebło ci coś dzisiaj i tyle. Jutro może przejdzie i znormalniejesz – westchnęła Iza.

– On normalny? – zakpił Aaron. – To jak myśląca Lola!

– Albo ty w formie – rzucił blondyn.

– Aaron dawno, dawno temu, jeszcze przed zezłomowaniem się miał formę! – zaprotestowała Lola. – Potem mu nogę złamali.

– Biedactwo – zironizował Piegowaty, wracając do przeglądania zawartości yt na swoim telefonie.

Aaron westchnął, a Lola usiadła mu na kolanach przodem do niego i zajęła się odpędzaniem złego humorku, w który przypadkiem popadł, tudzież niemiłych wspomnień

Lola westchnęła po chwili, wstała z kolan Aarona i wzięła go za rękę.

– Idziemy sobie, bo ten tutaj wpadł w szok powspomnieniowy.

I tyle ich widzieli.

– Chodź i ty. Może wytrzeźwiejesz pod prysznicem – zastanowiła się Iza, ściągając Torresa z fotela.

– Wspólny prysznic? – ożywił się blondyn.

– Niekoniecznie o to chodziło, ale jeśli to ma pomóc... – mruknęła i zaraz znikli gdzieś za drzwiami.

– Taak, my, pszczółko, zostajemy?

– Tak – oparła M.

*koniec odcinka 4*

Lola: Nie wierzę, że naprawdę to publikuję.