Odcinek 7.

– Niespodzianka! – krzyknęło pięć osób, widząc otwierające się drzwi do londyńskiego mieszkania na West Endzie i wtaczającej się przez nie Loli.

– Ramsey, jak ci, kurwa, nogi z dupy powyrywam – warknęła szatyneczka z wybitnymi odrostami – w końcu farba źle może się przysłużyć dziecku – ściągając z siebie płaszcz.

Po chwili grupa zaintonowała gromkie 'Hepi berfzdej tu ju', chcąc uhonorować solenizantkę. Nikt nie słuchał, co ma do powiedzenia, bowiem wszyscy chcieli się dobrze zabawić, a urodziny Loli były dobrą ku temu okazją.

Szkoda tylko, że nikt nie pomyślał, iż solenizantka – obecnie jakoś między siódmym a ósmym miesiącem ciąży – nie będzie mogła się schlać, a wycie całego towarzystwa będzie mocno ranić jej biedne uszy.

– Zamorduję was – mamrotała pod nosem. – Jak Maxa kocham, zamorduję was wszystkich z zimną krwią

– Lool, wyluzuj! – krzyknął gdzieś z tyłu lekko podchmielony Javi. Lekko.

– Bo wy mi się tu spijecie, a ten złomowy debil mi nawet piwa bezalkoholowego nie da! – zapiała, usiadłszy ciężko na sofie w salonie.

– Piwo bezalkoholowe także ma jakiś alkohol. Ale mamy dla ciebie, siostra, szampana truskawkowego dla pięciolatków.

– I oj tam od razu spijecie – Iza uśmiechnęła się szeroko. – Nie będziemy przesadzać przecież.

– Jeszcze bardziej pocieszające – prychnęła. – Nie lubię truskawek.

– Ale ja lubię – rozweselił się natychmiast Aaron.

– A w łeb chcesz, durniu? – warknęła na to Lola. Po chwili jednak odpuściła: – Ramsey, zapierdalaj do piwniczki po ten bimber od Zlatana, ale już!

– Tu jest tort, pomyśl życzenie, zdmuchnij świeczki – nakazała Marta, wskazując na wielkie, czekoladowe ciacho.

Lols wstała z sofy – cóż, chwilę jej to zajęło, w końcu dziecko w drodze i tak dalej – po czym dotoczyła się do ciasta, pomyślała szybko życzenie, zdmuchnęła świeczki i zaczęła się rządzić:

– Iza, Marta, łyżeczki są w trzeciej szufladzie od lewej, talerzyki w drugiej szafce od lodówki. Kieliszki do szampana znajdziecie gdzieś w kuchni, zresztą, poradzicie sobie.

– Najpierw powiedz, co pomyślałaś! Javi, Rudy, Aaron, do kuchni! – wydała rozkaz Marta.

– A co ja mogłam pomyśleć? – zaśmiała się złośliwie szatynka. – Ramsey, tylko weź przytargaj ten jebany bimber! I marmolady mi przynieś, wiśniowej chcę – to nic, że smaczki przeszły Loli jakoś w połowie stycznia, tępy Walijczyk wiedzieć tego nie musiał, bo poleciał do piwniczki jak na skrzydłach.

– Max? – szepnęła blondynka.

Lola roześmiała się radośnie.

– Nie, nie, nie musiałam. Wysłał mi dziś dziesięć tysięcy smsów i bukiet chyba z trzystu róż. Zgaduj dalej.

– Żeby te dziecko nie było Aaronowe?

– To nie problem – machnęła dłonią. – Czyje dziecko, to się zobaczy, kiedy będę uzupełniała rubrykę "dane ojca" w akcie urodzenia. Ale żeby ten debil zmądrzał... cóż, to chyba marzenie ściętej głowy. RAMSEY, KURWA TWOJA MAĆ, GDZIE JEST MÓJ DŻEM?

– To ja nie wiem. Jak coś zjemy, to ogarniemy prezenty?

W myślach już Lola błagała, aby prezentem nie była przypadkiem trzecia lokówka lub wizyta w spa. Ale nie powiedziała tego, uśmiechnęła się tylko cierpiętniczo:

– Zjemy, jak ci debile ogarną moją kuchnię, która wcale nie jest skomplikowana!

– Dobra, idę tam, a ty siedź i nie zaglądaj do prezentów. Ani nie podrywaj Javiego.

– Przypilnuję jej – obiecała Iza, próbując uniknąć przygotowywania żarcia.

– Dlaczego miałabym podrywać Javiego? – zaciekawiła się Lola, podrapała po włosach, po czym zaklęła wyraziście, kiedy dotarło do niej, iż rozpierdoliła sobie pięknego koka na czubku głowy.

– Nie wiem, chłop już podpity, a ci może coś zawsze odbić – powiedziała nadzwyczaj rozpromieniona M., wchodząc do salonu przed piłkarzami, niosącymi żarcie oraz zastawę.

– No to mów jemu, żeby nie podrywał ciężarnej – oburzyła się Lola. Zdyszany Ramsey podał jej słoik marmolady, na co zareagowała krótkim uśmiechem.

– Przynajmniej dałabyś buziaka – mruknął.

– Chyba w twoich debilnych marzeniach – odwarknęła, po czym zanurzyła łyżkę w marmoladzie.

– A co z prezentami? – zapytał PRZYSTOJNIEJSZY z Hiszpanów.

– Marta, wiesz, że przystojniejszy to kwestia gustu? – zakpił Ramsey. – Przystojny również może być taki Cazorla... – przerwał pod spojrzeniem Loli.

– Nie pogrążaj się, Ramsey.

– Ramsey, debilu, przez ciebie się zakrztusiłam wodą.

Lola zaśmiała się na widok lekko spanikowanego Javiego, który za bardzo nie wiedział, czy klepać Martę między łopatki czy nie.

– Dobra, róbmy coooooś – powiedziała między atakami kaszlu M.

– Napijmy się! – zawołała Iza. – Sorry, Lola, ale mam ochotę się napić.

– Siedzimy i jemy – zauważyła słusznie Lola. – Tak w gruncie rzeczy, to nie da się robić niczego, bo zawsze robi się coś – dodała filozoficznym tonem.

– Tak, L., to było tak kuuurewsko głębokie – prychnął złośliwie Ramsey.

– Ja pierdolę – skomentował Javi.

– Nie napijemy się? – posmutniała Iza.

– Lola nie pije – zastrzegł Ramsey.

– No jasne, bo oni nie wiedzą – burknęła L. – Na pewno nie jestem w ciąży, w końcu to naturalne, że kobieta ma w talii ze sto dwadzieścia centymetrów.

– Ja się chętnie napiję, jest co opijać! – zachichotała M

– Super! To pijemy – ożywiła się blondynka. – Chłopaki, polejcie.

– Robi się.

– Lol, może masz ochotę na jakąś herbatkę, czy coś? – zapytał łagodnie Ramsey.

– Herbatkę, kurwa? Ty mi będziesz tu wódkę pił, a ja mi proponujesz herbatkę? Eh, jak mi zrobisz z hibiskusa, to może jej nie wyleję na ten twój pusty łeb.

– Dobra, łap, sisi, to od Maxa – wykorzystując moment nieobecności Ramseya, Marta rzuciła Loli płaski prezent, opakowany w kwiecisty papier.

Lola złapała w mig, jednak powstrzymała się przed otworzeniem.

– Co to jest? – zapytała ostrożnie.

– Sama zobacz – wyszczerzyła się.

No to zobaczyła, po czym westchnęła tylko na widok czekolady:

– Kkolejny, co chce mnie roztyć. Ale spa jest okej – uśmiechnęła się delikatnie. Odłożyła płaskie pudełeczko obok, po czym dodała konspiracyjnym szeptem: – Celowo spa? I celowo wysyła mnie tam niby samą?

– Przecież mówiłaś wcześniej, że nie chcesz spa – chwycił Lolę za słówka pamiętliwy Javi.

– Przecież mówiłeś kiedyś, że kochasz Athletic i nigdy nie odejdziesz – odszczekała natychmiast szatynka.

– A ty swoje, nadal – warknęła M.

– Dawno i, jak widać, nieprawda.

– Bo się, kurwa, naobiecywał, a jak się potransferował, to się cała drużyna posypała – zachlipała Lola. – Widzisz, Javier, to tylko słowa, nie przywiązuj do nich wagi.

– Ehm, Lols, twoja herbatka – Aaron podał jej duży kubek w różową krowę. Nie powiedziała ani słowa.

– Uważasz, ze to przeze mnie? – ciągnął temat dalej.

– A przez kogo? – burknęła. – no raczej nie przeze mnie.

– Przecież nie mam wpływu na formę tych głupków. I fakt, iż Floris pokłócił się z Bielsą.

– Ej, zostaw go i zobacz, co dostałaś od nas! – zawołała Iza, odstawiając kieliszek wina i rzucając w Lolę prezentem.

– Ej, nie kłóć się z kobietą w ciąży – szepnął Ramsey. – Bo potem ja na tym cierpię.

Lola złapała znów prezent w locie, po czym zapytała od razu:

– Żadne spa, prawda? No mówicie, nie lubię niespodzianek!

– Nie, kurwa, ty Kanonierze od siedmiu boleści! Czemu ja zawsze muszę słuchać od Loli?

– Odpuść jej, blondynka w końcu – dodał już prawie bezgłośnie Ramsey, modląc się, żeby żadna z dziewcząt go nie usłyszała.

– Niech raczej ona mi odpuści.

– Ona ci nie odpuści, baskijski zdrajco – burknęła Lola. – Poza tym jesteś schlany jak cholera. Iza, no co jest w tym cudeńku? – zapytała ponownie, jakby nie chciała otwierać jeszcze.

– Poookaż prezent, sisi!

Lola podała siostrze ową rzecz bez słowa.

– Kubki – odpowiedziała Iza, niesamowicie dumna z siebie. – Trzy piękne kubki.

– Ja? Wcale nie jestem schlany – zabełkotał i poszedł szukać schronienia w ramionach Marty, która niestety była zajęta odpakowywaniem prezentu od Izy. – Nikt mnie nie chce, kurwa – zaklął Bask.

– Widzisz, Ramsey, kupili nam kubki, a ty ostatnio stwierdziłeś, że po co mi kolejny komplet filiżanek. Nawet Iza i Rudy wiedzą, że mam za mało naczyń! Idź do prezesa Bayernu, on na pewno cię zechce – sarknęła jeszcze.

– Eeee, Iza, Torres, co to jest?

– Kubki są super! Sama mam dwie szafki w kuchni upchane tylko kubkami. W różne wzory, w różnych kolorach – mówiła z pasją blondynka. – Ja uwielbiam kubki, a Torres dał mi wolną rękę, więc...

– Lola, plis, przystopuj – powiedziała Marta i, uwolniwszy się od prezentu, poszła za Javim, który postanowił wyjść z mieszkania i zaczerpnąć świeżego powietrza.

– Przesadziłam? – zdziwiła się Lola.

– Przesadziłaś – przyznał Ramsey.

– No tak, wjechałam na kruche, męskie ego – prychnęła. – Kubki są cool. Choć bardziej spodziewałam się sezamków.

– Zajrzyj do kubka. – uśmiechnął się Torres.

– No nie gadaj... – załamała się Iza. – Przecież ona ma alergię, debilu... Czy tam coś.

– Patrz, Ramsey, dostałeś trzy paczki sezamków – roześmiała się Lola, zajrzawszy już do kubków.

– Widzisz. Nie zmarnują się.

W pewnym momencie do pokoju cicho wsunęli się Marta i Martínez, trzymając się za ręce.

– Ooo, pogodzili się – zaśmiała się Lola, na którą herbatka z hibiskusa działała podobnie jak alkohol.

– Pogodzili się, pogodzili, ale masz tu prezent od nas, siostra – podała dość spore pudełko Marta.

– Maaaaartaaaaaaa – zajęczała Lola, wcale nie zainteresowawszy się prezentem. – Ja się upiłam, czy mi coś tam błyska koło ciebie?

– Ale co? – odpowiedziała wspomniana.

– No coś mi błyska. Izia, a tobie nie? – zdziwiła się Lola. – RAMSEY, TY DURNIU, CO MI, KURWA MAĆ, DOLAŁEŚ DO HERBATKI?

– Aaaaa, pierścionek, kocie.

– I to ja jestem podpity – mruknął Javi.

– Co? – Iza odkleiła się od kieliszka. – No błyska! Pokaż go.

– Tylko nie urwijcie mi palca, kochane.

– Dobrze, że to nie obrączka – wymamrotała pod nosem, po czym dotarło do niej, co to oznacza. – AWWWWWWW, SIOSTRA, JA WSZYSTKO ZORGANIZUJĘ! Już to widzę, wszystko w kolorze lilii i brzoskwini! I będą takie małe bukieciki na stołach!...

– Świetnie, L. popadła w swój hurraoptymizm – westchnął Ramsey. – Marto, teraz nie będzie już spokoju.

– KURWA, NIE!

– To może toaścik? – zaproponowała Iza.

– SPRZECIW! – dołączył się Javi.

– Za solenizankę?

– Za Was obie!

– TAK, TAK, TAK! I UBIERZEMY CIĘ W TAKĄ FAJNĄ KIECKĘ! Pamiętasz, Aaron, tę białą, co ostatnio ci pokazywałam?

– Tę jak beza?

– Aaron, ona nie wyglądała jak beza! – oburzyła się szatynka.

– Jasne, tylko miała sto tysięcy koronek, falbanek i chuj wie czego.

– To zrobimy dwa, żeby się bardziej schlać!

– Martínez, dwa wesela? – zironizował Aaron. – Ona dwa wam osłodzi.

– Jestem za! – natychmiast poparła blondynka.

– Nie, dwa toasty, debilu.

– To pijemy! – zarządziła Iza.

– Zdrowie!

– Zorganizujemy dwa wesela! – złapała Lola. – Jedno w kolorze lilii i brzoskwini w Polsce, a drugie w tam u ciebie, w Navarrze, i będzie różowe! I będą gołębie, koniecznie będą gołębie! Nakarmimy je, oczywiście, brokatem, bo jakże inaczej! I dużo białych płatków kwiatów. Albo różowych! Ojej, już to widzę, to takie piękne będzie!

– My chcemy w Monachium. I nie będzie żadnych gołębi, Loluś.

– Różowe? – skrzywiła się Iza, opierając się plecami o Torresa. – To takie oklepane i słodkie... Nie różowe.

– Muszą być gołębie! Co to za wesele bez gołębi i bez różu?! Ale na wakacje, a może nawet później, chcę najpierw urodzić i wrócić do formy, no bez przesady! Poza tym, ja tego nie zorganizuję w sumie przed sierpniem... Ej, siostra, no to trzy i będzie gites. A ten w Monachium możemy zrobić na biało i z toną koronki!

– Ta, a my ten ślub to tak za trzy lata chcemy.

– Do sierpnia zdążę, prawda, Aaron? – spojrzała znacząco na piłkarzyka Kanonierów, który gorliwie pokiwał głową chyba tylko dlatego, że nie chciał znów być opieprzonym. Bo wiedzieć, co się działo, to Ramsey raczej nie wiedział.

– N-I-E!

– Ogar, Lola! – krzyknął Javier.

– Czy wy mi właśnie powiedzieliście, że nie mogę zrobić wam ślubu? – zapytała płaczliwie Lola. Następnie zaś wstała i wymaszerowała z pokoju, Ramsey zaś podążył za nią niczym piesek pokojowy.

– Tak.

*koniec odcinka 7*