Odcinek 6.

Lola rozciągnęła się, siedząc na miękkim leżaczku u boku swojego prawdziwego ukochanego – o mniej lub więcej dziwo: nie Ramseya – po czym spojrzała na niego, roześmiała się i rzuciła:

– Czy tylko mi się wydaje, czy Max ma pucołowate policzki?

– A ta dalej o tym samym… – mruknęła M.

Szatyneczka przechyliła głowę o jakiś trzydzieści dwa stopnie, po czym bezpardonowo chwyciła Brazylijczyka za policzki i zapiszczała:

– Puci-puci, skarbie!

O dziwo, ten pozostał niewzruszony, co najwyżej podśmiewał się z niej pod nosem.

– Fejspalm – rzucił Javier, nudząc się na leżaku obok Marty.

Iza wybuchła śmiechem, upuszczając pudełeczko z kremem do opalania.

– Kochanie, mógłbyś mi go podać? – spytała, robiąc słodkie oczka do Torresa.

Ten nawet na nią nie spojrzał, zajęty grzebaniem patykiem w piasku.

– Czy nikt mnie nie wesprze? – oburzyła się Lola. – Torres tęskni za sezamkami, czy zgubił coś w tym piachu?

– Nasmarować ci plecy, Lol? – zainteresował się Max, mając cichą nadzieję, że Rude to to odciągnie uwagę szatyneczki od jego własnych wcale nie pucołowatych policzków.

– A mógłbyś? – rozjaśniło się dziewczę. Skinął głową. – Mój Puci-Puci – rozszerzyła się czule.

– Torres się na mnie obraził – powiedziała Iza, wpatrując się z dumą z siebie w jego plecy.

– Torres zachowuje się jak upośledzony – skomentowała M.

– Torres, pomóc ci szukać czegoś? – zapalił się Javi.

– Torres jest upośledzony – sprecyzowała Lola. – Bez urazy, Isabel.

– Jeszcze jeden, kurwa – jęknęła M.

– Nie, spoko. I przewrażliwiony. Wścieka się, bo dostałam rano walentynkę od Deu…

– Tja, ty chociaż coś dostałaś, Izia – prychnęła Marta.

– Max, a może tak ty też z nimi w piachu pogrzebiesz? – zironizowała Lol. 

– Wolę jednak ciebie – uśmiechnął się delikatnie Andrade, rozsmarowując kolejną porcję kremu na jej plecach. – I nasze małe kochane cudo. 

– Ja dostałam Maxa! – wtrąciła Lola w rozmowę. – Przyleciał do mnie z Paryża, a wiecie, jak ciężko było… – po czym urwała gwałtownie. – No, a on dostał dziecko.

– Liczyłam na coś od Rudego, ale foch to foch – mruknęła Iza, sięgając do torby po paczkę sezamków. – Chcecie? – spytała dziewczyn.

– To kogo te dziecko jest w końcu? – krzyknął znad piasku Javier.

– Jestem uczulona, ale daj Puci-Puci – odparła Lola. 

– Nie chcę. No jak to czyje? MOJE!

– Nein, nie lubię.

– Siostra, za jakie grzechy szwabisz?

– Którego mężczyzny – sprecyzował Javier.

– To od Bawarii Javusia – wyjaśniła.

– Chłopaki? – Iza podsunęła im całą paczkę sezamków. Torres przez chwilę patrzył na nie z ochotą, jednak szybko odwrócił głowę i wrócił do grzebania patykiem w piasku.

– Z piaskiem mam żreć?

– No moje – zakrzyknął ponownie Maxwell. – No chyba nie tej pseudoangielskiej ofermy! 

– Nie no, Ramseya to nie – poparła go L. – Nie lubię, jak szwabisz.

– Nikt ci nie kazał się w tym babrać – mruknęła Iza.

– A ja lubię niemiecki. Będzie miało pucołowate policzki? – zapytała M.

– Eeeeeee, chciałem pomóc, Fer.

– Grzebać kijem? Proszę cię… Czy może on ci się tam żali po cichu, co? – Iza uniosła ze śmiechem brew.

– Piasek jest passé – Lol spojrzała na wymalowane jakimś ni to beżem, ni to różem paznokcie, po czym dodała: – Poza tym z tym brzuchem to ja ledwo się ruszam.

– Ale ja nie mam pucołowatych policzków – zaprotestował Max.

– Puci-Puci, owszem, masz.

Biedny Brazylijczyk jedynie wzniósł oczy ku niebu. Niebo jednak chyba go nie lubiło, ani nie zagrzmiało, ani nie zesłało gołębi, ani nic. Peszek.

– Gdyby się żalił, nie umiałby trafić kijem w piach – zakpiła Lola.

– Tak, mówi, jaka to niedobra dla niego jesteś, bo dziecka nie chcesz – odszczekał się Bask.

– I tak nie umie trafiać – ucięła Iza.

– Nie chodzi o Deu?

– To był sarkazm, Iza – sprostował.

– Kto nie chce dziecka? – zainteresowała się natychmiast Lol. – Jak można nie chcieć mieć dzieci?

– Ja to bym nie chciał czwartej córki… – wtrącił cichutko Andrade.

– A już miałam nadzieję… – westchnęła blondynka. – Ja nie chcę dziecka, Loluś.

– Ja nie mogę teraz, bo zniszczy mi moją obiecującą karierę medyczną – powiedziała, ni to z smutkiem, ni to z radością – w gruncie rzeczy obojętnie Marta.

– TO TY NIE JESTEŚ W KOŃCU W TEJ CIĄŻY?! – zdziwiła się. – Torres, ty niedojdo życiowa – wyśmiała Rudego. 

– Nie do końca wiem, o czym mówimy… – znów wtrącił nieśmiało Andrade. 

– SIOSTRA, ALE JAVIER MIAŁ CI BACHORA ZROBIĆ!

– A CHUJ WIE, SISI!

– TO ZROB TEST! Max jest, Max może będzie umiał to chyba odczytać – Lola obdarzyła swego wybranka buziakiem, po czym rozłożyła się wygodnie na leżaku. – A mnie dzieciak kariery nie zniszczy? – prychnęła.

Torres nic sobie nie robił z obelg i dalej grzebał w piasku tym przeklętym patykiem.

– Rudy, daj spokój. Chodź się bawić jak grzeczny chłopiec.

– Baw się z Deu – syknął.

– No widzicie, dziewczyny. Jak do ściany… – podsumowała Iza.

– Nie chce mi się wstawać – przyznała M.

– Tak szczerze, Izia, to gdyby nie dzieciak, to ja bym się z Deu pobawiła – szepnęła konspiracyjnie Lol. 

– To wyślij tę swoją szwabską ofermę – odparł coraz mniej onieśmielony Max.

– I on za mnie nasika, Andrade, myśl – syknęła poirytowana blondynka.

– A skąd ja mam wiedzieć, jak działają testy ciążowe? – wzruszył ramionami niewzruszony. – Lol, jak ja się cieszę, że ty jednak w tej ciąży jesteś.

– Ja mniej – prychnęła szatynka.

– Masz trzy córki? – zaproponował rozwiązanie Javier.

– Jakbym się nie bawiła z Deu, to Torres by się nie obraził – szepnęła Loli Iza. – Deu wyraźnie opisał w walentynce, jak się bawiliśmy, a Rudy to oczywiście przeczytał. Nie szanując prywatności – te słowa niemal wykrzyczała, żeby Fernando ją dobrze usłyszał.

– Naruszył twoją nietykalność osobistą, co według kodeksu cywilnego jest naruszeniem dobra osobistego – skomentowała M. – Możesz ubiegać się o rekompensatę z powodu poniesionych szkód psychicznych.

– I módlcie się, żebym miał wreszcie pierwszego syna. A co ja nad Giulią stałem, jak robiła testy? – obruszył się. 

– Pobawiłabym się za ciebie – rozmarzyła się cichutko Lola. – No ale będę mieć małego chyba Andrade, więc nie narzekam. A Deu jest taki słoooodkiiii, że jeszcze wysyła walentynki! Puci-puci, chcę walentynkę! 

Maxwell o mało nie zakrztusił się pitą akurat wodą. 

– Co?

– No walentynkę, taką kartkę z serduszkami i kiczowatym wierszykiem!

– W przyszłym roku dostaniesz. Nie ruszam się stąd. 

– W przyszłym roku twój syn już prędzej mi coś da niż ty.

– Marta, a może zostaniesz prawnikiem? Na przykład rozwodowym? – zasugerował Andrade

– Kurde, Marta! – wykrzyknęła z podziwem Iza. – Może i tak zrobię…

– Medycyna mnie bardziej kręci, wtedy będę mogła w końcu wkręcić się jakoś do Realu – uśmiechnęła się.

– To jednak chcesz wrócić do Ikera! – zakrzyknęła z triumfem w głośnie Lola.

Maxwell milczał.

– Aaa, Max, tak, powinieneś stać, a że złym mężem jesteś… – zganiła go M. – WCALE NIE!

– Ja złym mężem? – oburzył się Andrade. – Giulia jest złą żoną! Przez tyle lat syna mi nie dała! 

– Módlcie się, żeby ten bachor to był chłopak – syknęła Lola, słuchając tego. – To do Álvaro? Niee, ostatnio mówił, że się rozeszliście na ever forever czy jakoś tak.

– Tak, Deu jest bardzo słodki – uśmiechnęła się Iza. – Przynajmniej coś od niego dostałam, Rudy poza „fochem” nie dał mi niczego. Nawet tego dzieciaka mi nie zrobił… Álvaro? Álvaro jest fajny!

– Gadasz jak ten książę z filmu „Księżna”, tego o Anglii, wiesz…  – motała się ukochana Baska. – COO POWIEDZIAŁ? – zakrztusiła się.

– Ekhem…. – chrząknął Javier.

– Czekaj, to on ci tego dziecka na pewno nie zrobił? – powtórzyła Lola, po czym zaczęła się histerycznie śmiać. – Torres, ty cioto! 

– No ale ja chcę syna! Poza tym cicho, Lols kocham – wciąż się oburzał Max. – Filmu nie widziałem, zresztą…

– Kto, jakie dziecko, co? Wypadłam z tematu –  zerknęła M. na Javiera.

– Torres, hahahahahah, ty cioto – zaśmiewała się dalej Lol. Dopiero po dobrej minucie się opanowała. – Iza, zmajstruj sobie dziecko z Deu, przynajmniej będzie inteligentne. A mówił, że jestem taka słodka etc – wybrnęła dyplomatycznie Lola. 

– Ale z nim nie spałaś? – upewnił się Max.

– A ja cię pytam, czy sypiasz z żoną? – prychnęła ironicznie szatynka.

– Deu jest inteligentny? – zapytała M. – Dziewczyny, sorry, ale HAHAHAHAHAHAHAHAHAH!

– No nie – mruknęła Iza.

– Nie moja wina – burknął pod nosem Fernando.

– Któż to się odezwał? No niemożliwe… To czyja wina, jak nie twoja? Nawet się nie zabezpieczaliśmy. Masz rację, Lola. Jak chcę bachora, to muszę iść do Deu. I tak, Marta, jest inteligentny.

– Ale, ale… To nie chodzi razem… – śmiała się nadal M.

– Inteligentniejszy od Rudego! – zakrzyknęła Lola. – To co, zaklepujemy Młodemu lot i majstrujesz bachora? To będzie smutne, jak mały Andrade będzie sam.

– Twoja, Torres – zaśmiał się Maxwell. – To trzeba być niedojdą, żeby dziecka nie umieć zrobić

– Skoro Rudemu to wisi, to rezerwujemy – rozpromieniła się Iza.

– Niedojda robi cztery córki pod rząd – syknął Torres. – I nikt tu nie przyjeżdża. Iza jest moja, nie jakiegoś młodzieniaszka – wstał, ściskając mocno patyk od grzebania w piasku.

– Puci-puci, kochanie, gdzie jest mój telefon?

– Na łóżku w pokoju. 

– Przyniesiesz mi? – wyszczerzyło się dziewczę, po czym zapiała: – Auć, mały, znów zaczynasz? 

Maxwell westchnął, cmoknął ją w policzek, po czym powędrował do pokoju.

– Nie cztery, tylko trzy, Torres – sprostowała Lola. – I nie naraz, bo jedna ma coś sześć lat, druga chyba cztery, a najmniejsza dwa. Tak mi się zdaje.

– Po co, lól – zaśmiała się znowu Marta. Miała chyba dobry humor, mimo fatalnej formy Realu.

– No to mówię, że pod rząd. Poza tym ja mu dzieciaków nie liczę…

– On przynajmniej ma dziewczynki, a nie tak jak ty dzieci nie umie płodzić! – odgryzła się Lola. – Marta, ćpałaś?

– Czy ja wiem… – znowu wybuchła chichotem tak, że aż Javi popatrzył na nią z zaniepokojeniem.

– Iza, chodź, idziemy płodzić syna!

– Gniewasz się na mnie.

– Trudno. Przeżyję.

– Nic z tego. Miałeś czas. Teraz się opalam… Poza tym nie przejmuj się aż tak ich opinią. Miej trochę swojej dumy, co?

– Javier, czy ona coś ćpała? – ponowiła pytanie Lola.

– Torres, jakiś ty wrażliwy na brak dziecka – zaszydził Max, wracając z telefonem. 

– Wybierz "Gerdzik", daj mi telefon… – instruowała Lola. – I zaklep bilet.

– N-nie widziałem – odpowiedział skonsternowany.

– Ej, Lola! Po co on? Iza nawet dziecka nie chce – protestował Fernando.

– Javier! Jej się pilnuje! – oburzyła się Lola, po czym skupiła się na telefonie. – Gerdzik, skarbie? – zapiała. – Przyleciałbyś do Izii, bo ta Ruda niedojda dziecka zrobić nie umie, a mój mały Andrade powinien mieć przyjaciół – zaczęła gadać jak najęta. Potem chwila ciszy i ten triumfalny uśmiech. – Iziu, załatwione, Młody będzie jutro. 

– Diabeł, a nie kobieta, diabeł… – westchnął Max.

– Mnie, po co, przecież jestem odpowiedzialna – nadal zrywała boki Marta.

– Jej nie upilnujesz…

– Może jestem głupszą siostrą, no ale Marcie szkodzą prochy. I nadmiar czekolady.

– Dziękuję – Iza uśmiechnęła się szeroko, na co Torres warknął:

– Lola, zabiję cię. Jak już urodzisz, rzecz jasna.

– Czekolady? Jeszcze dzisiaj nie jadłam!

– Torres, a tylko spróbujesz – stanął w jej obronie Max. – Mam goryla w ochronie.

– Znaczy się Zlatana? – upewniła się Lola. 

– Mam Zlatana w ochronie… Lol, to brzmi gorzej.

– No ale goryl…

– To wolisz niedźwiedzia?

– A nie łatwiej moją słodką, Zlatanową mordeczkę? – zaszydziła. Maxwell się zapowietrzył. – Oj, Puci-Puci.

– Zlatana? Serio, Max? Sam nie umiesz jej obronić?

– Torres, on jest ładny, nie musi być przesadnie mądry – odgryzła się Lola.

– Jak ty, jak jeszcze nie byłeś rudy – odezwała się Iza i natychmiast została spiorunowana Torresowym wzrokiem.

– Max, a pamiętasz… – zaczęła Lola. 

– MILCZ! – natychmiast uciszył ją Brazylijczyk, zamykając jej przy okazji usta pocałunkiem. – Nie pamiętam.

– Max, ale czemu nie pamiętasz? – drążyła Lola. – To było takie…

– Lola, milcz, proszę.

– Dostałam smsa od Deu – zawołała Iza, wpatrując się w swój telefon z iskierkami w oczach.

– Co napisał?! – Lola natychmiast zmieniła obiekt zainteresowań, na co Max odetchnął w wyraźną ulgą. Najwyraźniej jednak owe coś pamiętał i nie wspominał tego najlepiej

– Zaaaaaajebiście – powiedział Javier, wstając w końcu z piachu. Widocznie znudził się szukaniem dziury w całym z Torresem.

– Że nie może się doczekać aż mnie zobaczy i takie tam. A o co chodzi z pamiętaniem? – spytała blondynka, odpisując Deu i spojrzała na Lolę.

– Te, Martínez, idziemy do wody? Gorąco tu kurewsko – zaproponował Andrade, skutecznie uciekając od niepamiętania.

– Zaraz wam opowiem – rozszczerzyła się Lola, szepcząc to baaaaardzo cicho.

– Żeby dostać szoku termicznego? Nein, danke.

– No chodź, Torres cały w piachu, zdołowany, bądźmy dobrymi kumplami. Poza tym to Karaiby, tutaj woda ma z dwadzieścia parę stopni nonstop! 

– Javier, no idź – zaskomliła Lola. – Może nawet wybaczę ci bycie BASKIJSKIM ZDRAJCĄ.

– Chodź. Możecie mnie utopić – zaoferował się Rudy.

– Oho, ktoś tu ma ostrą depresję – zakpiła Lola.

– No dobraaaaaaaaaaaaaa – powiedział powściągliwie. 

– Lols, a ty nadal o tym samym – zła była Marta, oj bardzo zła.

– Ciekawe przez kogo – mruknął.

– Bo on JEST BASKIJSKIM ZDRAJCĄ! – warknęła. – No już, idźcie stąd szybko – machnęła dłonią, goniąc całe męskie towarzystwo. – To co? Ploty!

– Idę, idę, jeśli mnie wyrzucasz – obraził się.

– Wyrzucam, bo zostawiłeś mój biedny Athletic – prychnęła. – A co do pamiętania… – po czym celowo przerwała.

– A idź… – nie dokończył, podążając za Maxwellem.

– No, Lola, mów. Faceci sobie poszli – nalegała Iza.

– Stare dzieje, jeszcze z Amsterdamu… no bo wy jeździcie po Rudym, to wyobraźcie sobie Puci-Puci wytlenione jak Torres w swych najlepszych czasach – roześmiała się głupio Lola.

– Wow, Amerykę odkryłaś, Chyba każdy to wie. Już – Marta była obojętna na opowiadania o Puci-Puci

– Ja nie wiem – obruszyła się Iza.

– Zawsze byłaś obojętna na mojego Puci-Puci – prychnęła Lola, staczając się z leżaczka. – MAX! 

– CO CHCESZ?!

– ZIMNA TA WODA?!

– CHODŹ, PRZEKONASZ SIĘ!

No to poszła. Po chwili doszło wszystkich tylko:

– Kurwa mać, czemu ona nie jest zimna!!!!!!!

– Bo mnie nie rusza! – odkrzyknęła Marta.

– W sumie to dobrze, że cię nie rusza – doszła do wniosku Lola. – Ale ja go kocham, bo jego nie interesuje, z kim spałam!

– Już wróciłaś?

– Słyszysz, Torres? – krzyknęła Iza. – Taki facet to skarb!

– Czy ja wiem, czy skarb? – stwierdziła Lola, znów układając się na leżaczku. – Taki facet to ma żonę.

– Nie mówię, że ideał. Skarb – uśmiechnęła się blondynka.

– W sumie żona to plus – westchnęła Lola po kolejnym dłuższym namyśle. – Prasa się nie rzuca, nie nic…

– Tylko żona się rzuca na mnie. 

– Jest głupia, Puci-Puci.

– Nie zaprzeczę.

*koniec odcinka 6*